Βλέποντας τα καραβάνια των παράνομων μεταναστών, σκέψεις με
πλημμυρίζουν. Σκέψεις θλιβερές για την κατάντια της Ευρώπης, για την
αδυναμία των ανθρώπων, να δημιουργήσουν στην χώρα τους, για το ψέμα της
πολυπολιτισμικότητας. Για την ανοχή, την ανθρωπιά αλλά και την υποκρισία,
ασχέτως φύλου, θρησκείας και εθνικότητας. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται
στο μυαλό είναι ο Αινείας, με τον πατέρα του στους ώμους του, στην έξοδο του
από τη φλεγόμενη Τροία και η απάντηση του Ιταλού προέδρου στην εταιρία που
δούλευα τότε, οτι εμείς καταγόμαστε από τους Ετρούσκους και οχι από τους
Τρώες. (οκ, ο άνθρωπος είναι και φανατικός της Λάτσιο, άρα αυτό εξηγεί
πολλά). Το Αιγαίο, η Μεσόγειος, είναι πηγή πολιτισμού αλλά και ανθρώπινης
σκληρότητας από την αρχαιότητα.
Εκτός όμως από τον πατέρα, την μητέρα, τους γονείς, τα παιδιά τί άλλο πιο
πολύτιμο, θα είχε κάποιος να κουβαλήσει μαζί του. Εγώ έχω αποφασίσει, χρόνια
τώρα. Στο κινητό μου, πλέον και παλιότερα σε ένα mp3 player, έχω μια λίστα
τραγουδιών που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου. Σχέσεις, χωρισμοί, διαζύγια,
έρωτες, επιτυχίες, αποτυχίες, πανεπιστήμιο, φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που
έκανα τη ζωή μας καλύτερη, νύχτες μαγικές, νύχτες που ο πόνος τους είναι
ακόμα εκεί. Πρωινά ξυπνήματα στο σκοτάδι που η μουσική διέλυσε, μέρες που
όλα και όλοι έλειπαν εκτός από την μουσική, που τις σημάδεψε. Αυτό είναι το
μικρό μου μυστικό. Η αλήθεια όμως είναι οτι στην πρόσφατη ανανέωση της
λίστας μου εντυπωσιάστηκα. Αν μη τι άλλο οι επιλογές μου, δείχνουν έμπρακτα,
οτι όσο και να θέλω να είμαι «σκληρός», μονολιθικός metal ή ο,τι άλλο
φαντάζομαι τον εαυτό μου στον καθρέφτη, η πραγματικότητα με διαψεύδει,
πανηγυρικά.
Το προφίλ μου στο Facebook έχει τη Νότια σημαία, γιατί λατρεύω την ηθική και
την αισθητική της συγκεκριμένης περιοχής. Όμως μόνο ένα Lynyrd Skynyrd
είναι στη λίστα μου. Αγαπώ τα blues ,αλλά δεν έχω ούτε ένα τραγούδι, ούτε καν
το Couldn’t stand the weather το λατρεμένου SRV. Τί συμβαίνει. Έχω Clash, Sex
Pistols, Stiff Little Fingers, ,δεν είμαι όμως punk, είμαι κλασική περίπτωση
σκεπτόμενου ανθρώπου, οχι αριστερού. Άρα η υγιής επαναστατικότητα μου, θα
διοχετευτεί υποχρεωτικά στο Police on my back (Clash)και στους Ramones. Η
αντίδραση μου στο σύστημα κονσερβοποίησης συνειδήσεων.
Όμως τελικά οι Godfathers συναντούν τον Jimmy Barnes και η τραχιά soul/blues
φωνή του, ακολουθείται από τους Animals και τους Motorhead και τον Dio,
γιατί τα πάντα είναι ψηφίδες.
Η ζωή μας ντύνεται με μουσική, δεν είναι μουσική, αλλά διαβάζεται, ακούγεται
σαν μουσική στο τέλος. Στα δύσκολα, το Blood of my enemies (Manowar) και το
Burning of Rome (Virgin Steele), θα συναντήσουν το Love is a lie (Lizzy Borden)
και το I don’t believe in love (Queensryche), metal ναι, σκεπτόμενο πάντα.
Άλλες στιγμές όμως θα βρω τους Cure και το Love song, τους Creeps και το she’s
gone. Θα ακούσω τον Sinatra στο My way, να μου ψυθιρίζει οτι έτσι γίνονται τα
πράγματα και τον Bon Jovi στο its my life να το επιβεβαιώνει. Τους Who στο
Wont get fooled again να μιλάνε για την αιώνια αποτυχία και το ψέμα της
επανάστασης, που δεν διδάσκουν στις κομματικές νεολαίες. Την απέχθεια μου
στον άκρατο καπιταλισμό από τη σχολή ακόμα στο The river (Springsteen)και
το Company man του W.Haynes, ένα τραγούδι, που με σημάδεψε όταν το
άκουσα και μιλά για όλους εμάς που περάσαμε από την κιμαδομηχανή των
εταιρειών.
Τελικά είναι καλό να παραδέχεσαι τις ευαισθησίες σου και να βάζεις την Kari
Rueslaten να στου τραγουδά το My lover, τον Dylan ΤΟ one more cup of coffee
και να μην ξεχνάς τα πρώτα μουσικά σου σκιρτήματα στο pusher τον
Steppenwolf, τους φίλους, που χάθηκαν από την ηρωίνη και ακόμη ταξιδεύουν
με τα τσιγάρα, τους ανθρώπους που ακόμη σέρνονται στο μετρό, ζητώντας
ελεημοσύνη για τη δόση τους.
Όσο μάζευα τα τραγούδια, άφηνα άλλα έξω πρόσθετα, έσβηνα, δεν μπόρεσα να
αφήσω έξω τους Turbonegro και το Wasted again, το Losers τον Warrior soul
αλλά και το So what από τους Metallica. Γιατί είμαι παιδί του 68, της αλλαγής
του συστήματος σε κάτι πιο ανθρώπινο, χωρίς τον φασισμό του αριστερού
ζηλωτή, ούτε του ακροδεξιού Εθνικισμού. θέλω κάτι καλύτερο για τον εαυτό
μου, για τους δικούς μου, θέλω το Ride like the wind των Saxon να με
αντιπροσωπεύει, μαζί με το Denim and leather, που δεν θα αποχωριστώ στιγμή.
Εργασιακή ηθική με το Power trippin των Monster Magnet και νεύρο για ζωή με
το That’s when i reach for my revolver του Moby . Αυτοκριτική με το This night
των Black lab και μαθήματα ιστορίας με τους Waterboys στο Red army blues.
Δεν θα μπορούσε να λείψει το Father of night, των Manfred Man earth band από
τα πρώτα το πρώτο ίσως τραγούδι που αγάπησα, την εποχή που λέγαμε μπλουζ
και εννοούσαμε άλλα πράγματα και οχι τον Αμερικάνικο Νότο.
Ο Gallagher με το million miles away και ο Neil Young με το Like a hurricane ,οι
Bad Company με το rock steady θα μιλήσουν για τις ώρες που περίμενα στο
τίποτα για ένα τηλέφωνο ή ήμουν απλώς φευγάτος στην μαγεία του να είσαι με
κάποια που σε εμπνέει, πριν το μαγικό χαλί προσγειωθεί, συνήθως ανώμαλα.
Τότε τη σκυτάλη έπαινε ο Coverdale (Whitesnake), οι Υ&Τ, οι Talisman. Αλλά το
τέλος της ημέρας το Revolution calling (Queensryche) και το You cant kill rock n
roll του Ozzy μου μιλάνε για τις δικές μου αξίες.
θα μπορούσα να γεμίσω την σελίδα με τίτλους τραγουδιών που έβαλα στην
λίστα μου, δεν θα το κάνω. Χαίρομαι, που η λίστα μου έχει Gram Parsons, Johnny
Cash, Depeche mode δίπλα στον Frank Marino, τους Bad religion, Social
distortion. Γιατί η μουσική, για εμένα ορίζεται κύρια από τις κιθάρες ,την
παραμόρφωση, το πάθος να ανήκεις χωρίς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, να
προστατεύεις όσα σου ανήκουν ,γιατί δεν ντρέπεσαι για τις επιλογές σου.
Πολυσυλλεκτικότητα, χωρίς να αφήνουμε πίσω τη βάση μας, αν ακόμα μας
εκφράζει, για όσο θα μας εκφράζει, αλλά χωρίς να φτύσουμε όσα αγαπήσαμε.
Τελικά δεν μπόρεσα να κλειστώ στις αγάπες της εφηβείας μου, γιατι αν και
ζωντανές punk, metal, blues αποτέλεσαν μόνο τη βαση τα υλικά για να χτίσω.
Στον κόσμο που η μουσική είναι το απόσταγμα της εμπειρίας κερδίζει παντα ο
ήχος που ταύτισες με την εμπειρία. Ίσως τα βράδια στο Παλλάς με τον Pat
Metheny κ τον Chic Corea να μην ήταν τόσο δυνατά όσο ο Sullivan (New Model
army) κ οι Motorhead. Ίσως παλι ο αρχέγονος ήχος της κιθάρας μεσα απο την
παραμόρφωση του πρώτου αλμπουμ των Clash μαζι με τον Έλβις κ τον Τσακ
Μπέρι μέσα απο τον μουσικό γιο τους που ακούει στο όνομα George Thorogood
να αποτελούν τη δική μου αιώνια εφηβεία. Σε κάθε περίπτωση το ροκ σε καθε
κιθαριστική του έκφανση, η κιθαριστική ποπ, τα πράματα που έγιναν ηχητικές
σφραγίδες στο Rock City, το Mo Better, το Decadance, το Χημείο, σε
επαγγελματικά ταξίδια κ παρουσιάσεις πλάνων, στο Ρόδον, το Γκαγκάριν, στους
δρόμους του κέντρου της Αθήνας αργά το βραδυ, σε κυκλαδονήσια με sleeping
bag κ σκηνή, αυτά τα τραγούδια φτιάχνουν μια λίστα τόσο στέρεη κ ζωντανή,
τόσο ρευστή αλλά κ απαράλλαχτη όσο οι βάσεις που αποτελούν το Dna μου. Οχι
τόσο metal οσο νόμιζα, οχι τόσο punk οσο θα ήθελα, οχι τόσο country κ southern
οσο φωνάζω, οχι τόσο pop οσο θα μπορούσε, αλλά γεμάτο νότες, συναισθήματα,
αναμνήσεις στο έπακρο.
Η λίστα που σε κάθε στιγμή θα με φορτίζει να
συνεχίσω, γιατί το rock your life δεν είναι απλά ένας ακόμα τίτλος, αλλά η
μαρκίζα της δικής μου ζωής (κ δεν τελείωσα καν τη λίστα με τα ελληνόφωνα
απο τη Μπέλου εως τον Αγγελάκα όπως ίσως κάποιοι φαντάζεστε).
Είναι δύσκολη η λίστα, αλλά αξίζει την προσπάθεια, εμένα χώρεσε 98 τραγούδια,
(όσα χώρεσαν σε ένα cd με τη μορφή mp3). Άφησα πολλά που θεωρούσα
σημαντικά έξω, πρόσθεσα άλλα που απέκτησαν σημασία αργότερα, όπως το
Rocky των White Buffalo. Τελικά όμως αξίζει να την κάνετε, ίσως γιατί η
προσφυγιά του καθενός μας, είναι όταν ξεμένουμε χωρίς ουσιαστικές
αναμνήσεις, για να μην ενοχλήσουμε, μέχρι να έρθει το σοκ, της υλικής
αποξένωσης να μας θυμίσει, τα στηρίγματα μας. Εσείς αλήθεια αναρωτηθήκατε
ποτέ για τη δική σας λίστα;
ΥΓ Το κείμενο ειχε δημοσιευτεί στο μοναδικό σκεπτόμενο και με άποψη rock webiste, το Rockyourlife, επαναδημοσιεύεται γιατί παραμένει επικαιρο, τροφή για σκέψη, στα χρόνια της πνευματικής ατροφίας
コメント