Μπέλφαστ, 1969, Μπέλφαστ, Λονδίνο, 1994, μια οικογένεια Ιρλανδών που μέλη της έχουν φτάσει μέχρι το Λονδίνο. Θάνατος στον Βρετανό εξ αίματος συγγενή, θάνατος στον αδελφό μέλος του ΙΡΑ, τρομοκρατία στους γονείς ,τις αδελφές ,τις θείες, τους συμμαθητές. Μίσος βαθύ, μίσος θρησκευτικό, τρομοκρατία στην πόλη που οι δρόμοι αποτελούν σύνορο. Ευαισθησίες για την Αμίλια, την κόρη με τη νευρική ανορεξία. Μια περιγραφή μιας πόλης που μετατρέπεται, όπως και οι ζωές των κατοίκων της σε ένα ατελείωτο κατάλογο κηδειών, εκδικήσεων και αντεκδικήσεων με μόνο γνώμονα τον ξεχασμένο από το Θεό αλλά τόσο αγαπητό στους ανθρώπους Θεϊκό νόμο.
Η Μπέρνς, δεν λυπάται τα λόγια της. Είναι αιχμηρά σαν σράπνελ βόμβας Σε περιμένουν μέσα από μικρές ιστορίες οικογενειακής τρέλας, γειτνίασης και σχολικών εμπειριών να σε πυροδοτήσουν σαν βόμβα που είναι καμουφλαρισμένη περιμένοντας στο δρόμο για να ανατινάξει το επόμενο Βρετανικό περιπολικό. Ο μισότρελος που έχει καταφύγιο του στην παμπ, που γίνεται τόπος τιμωρίας όσων δεν υπακούν στην ηθική δικαιοσύνη που επιβάλλει δια της βίας ο ΙΡΑ. Η νεαρή μητέρα που αποσπά πληροφορίες από την σύζυγο του αστυνομικού ,για να ετοιμάσει το επόμενο χτύπημα του ΙΡΑ, προειδοποιώντας την πρώην συμμαθήτρια της να λείπει από το σπίτι και να αποφύγει τα Σαββατόβραδα να μένει με τον αστυνομικό σύζυγο της και τους φίλους της. Μέσα σε όλα αυτά μια ιστορία, ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού, μια ιστορία καταπίεσης ορμών και θυμού, ένα τέρας που τρέφει το τέρας του ΙΡΑ και της Βρετανικής αστυνομοκρατίας, μέσα από τον ίδιο τον οικογενειακό ιστό.
Η ψυχασθένεια, η καταφυγή στον εναλλακτικό κόσμο των ψυχοφαρμάκων, η διαφυγή έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα, δείχνει να είναι η μόνη διέξοδος για τις τσακισμένες ψυχές που φτάνουν να βιώσουν την ειρηνευτική διαδικασία, κουβαλώντας τα αγγελιόσημα θανάτου, φίλων και συγγενών. Η τελευταία ιστορία μια εκδρομή μιας ομάδας ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες, σε ένα μικρό νησί, αποτελεί απλά την απόλυτη περιγραφή της Ιρλανδίας του 1994. Συντρίμμια σε ένα κόσμο που είναι φιλικός όσο χρειάζεται, όσο δεν διεκδικείς όσα θεωρεί κεκτημένα. Μια χώρα εσωστρεφής , πνιγμένη στο αίμα του εμφυλίου, που με μικρά βήματα κοιτάζει τον έξω κόσμο και ανοίγεται, υπερνικώντας φόβους ,αλλά ανίκανη ακόμη να ελέγξει τις αντιδράσεις της.
Η Μπέρνς, είναι σκληρή γλωσσικά. Αιχμηρή, χρησιμοποιεί απλό λόγο, κοφτερό σαν ηφαιστειακό τοίχωμα, με διαρκείς εναλλαγές διάθεσης ακόμα και μέσα στην πιο απλή και τετριμμένη ιστορία. Τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο. Σε όλα υποβόσκει ο φόβος του Ιρλανδικού εμφυλίου. Απομεινάρι ηρεμίας και απάγκιο ο κόσμος όσων λόγω των ψυχικών τους παθήσεων δραπετεύουν από το ζοφερό παρελθόν και παρόν της εμφυλιακής Ιρλανδίας. Σκούρο σαν τα πράσινα λιβάδια του σμαραγδένιου νησιού, το βιβλίο σε ταράζει συναισθηματικά δίχως λύπηση και σεβασμό για τους συμβατικούς κανόνες γραφής και την γραμμική αφήγηση. Με άξονα την υπο διάλυση, κάποτε ευτυχισμένη οικογένεια της Αμίλια, γίνεται ένα χρονικό ενός νησιού, που βυθίστηκε στο βαθύ σκοτάδι και το φως της ειρήνης βρήκε συντρίμμια, που ακόμη δεν έχουν μπει στη θέση τους, στη ζωή των απλών ανθρώπων. Μακροσκελές σε σημεία, πληθωρικό ίσως και λίγο κουραστικό, αλλά ταυτόχρονα εκκωφαντικό σαν έκρηξη βόμβας και αποτελεσματικό σαν βραδινό εκτελεστή του ΙΡΑ, θα σε συγκλονίσει, όσα και αν έχεις διαβάσει για τον Ιρλανδικό εμφύλιο, γιατί μιλά για την ζωή του καθημερινού ανθρώπου.
Comments