Η Yanagihara μεταφέρει τους τυραννισμένους ήρωες του Ντοστογιέφσκι σε μια σύγχρονη Ν.Υόρκη και τους δίνει την πολυτέλεια να ζήσουν σε πλούσια διαμερίσματα και εξοχικά σπίτια, που οι δαίμονες τους χαίρονται να κατοικούν. Συναισθηματικά βαρύ, ογκώδες, μυθιστόρημα, που θα σας βυθίσει με άνεση στον στρόβιλο της τυρρανισμένης ζωής του κεντρικου ήρωα Τζουντ, πριν σας εξακοντίσει στον αστερισμό του πόνου και της απώλειας.
Μια προσαρμογή του μύθου της ωραίας και του τέρατος, στην σύγχρονη Νέα Υόρκη, της καλλιτεχνικής ζωής αλλά και των χώρων που περικλείουν τη μοναξιά σε διαμορφωμένα για εραστές της ζωής και της τέχνης, λοφτ. Η αρχαία τραγωδία ιδωμένη μέσα από την μοντέρνα, λιτή, οξεία και πικρή σε πολλά σημεία οπτική της Yanagihara. Ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων, που οι ανατροπές δεν είναι το ζητούμενο, αλλά το δεδομένο. Οι αντιστροφές των ρόλων, η λύπηση, ο αυτοσαρκασμός, ο θρήνος για την χαμένη παιδικότητα, η σεξουαλική κακοποίηση ,η σωματική κακοποίηση, η αδυναμία για εξιλέωση πρώτα στον εαυτό σου και μετά στον περίγυρο σου, αποτελούν δομικά συστατικά, αυτού του μοντέρνου αλλά συγκλονιστικά κλασικού, αρχαιοπρεπούς θα έλεγα μυθιστορήματος.
Η παρέα των νεαρών φερέλπιδων, κολεγιόπαιδων, με διαφορετικά υπόβαθρα και ελάχιστα στοιχεία για το παρελθόν τους, ξεκινά την οδύσσεια της ενηλικίωσης, μέσα από τον βασικό παράγοντα κοινωνικής επιτυχίας στην Ν.Υόρκη, την αυτονομία στην στέγαση και την εργασία. Μέσα από αυτή την ιστορία, οι χαρακτήρες παρουσιάζονται, παίρνουν τον ζωτικό χώρο τους και σε κατευθύνουν να σκιαγραφήσεις μια παρέα, που ο κεντρικός πυρήνας δεν θα είναι ο εγωπαθής καλλιτέχνης Τζει Μπι, ούτε ο Μάλκολμ, ο αρχιτέκτονας, που αναζητεί το προσωπικό νόημα της ζωής του. Ο φέρελπις ηθοποιός Γουίλεμ, προικισμένος με την εξωτερική ομορφιά και αποδοχή, θα βρεί στο πρόσωπο του εσωστρεφή δικηγόρου Τζουντ, τον παραστάτη, μέχρι να ανοίξει τα επαγγελματικά φτερά του. Η δεκαετία των τριάντα, θα είναι για τον καθένα τους, μια οδύνη από την οποία θε ξεπηδήσει η δεκαετία της παραγωγικότητας των σαράντα.
Ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία, ερωτικές αναζητήσεις, επαγγελματικά όνειρα, που θα συνθλιβούν ή θα επιβεβαιωθούν. Ανέλιξη, αλλαγές πορείας σε μια Ν.Υόρκη, που μεταφράζεται από φτωχικά δείπνα σε ασιατικά εστιατόρια, που ο ένας τρώει και οι άλλοι τρεις ζουν απο αυτόν, στο πρώτο διαμέρισμα που θα νοικιάσουν οι Γουίλεμ και Τζουντ. Τα πρώτα βήματα στην εισαγωγή τους στον χώρο των «ενήλικων», την μικρή πρώτη επιτυχία της ανεξαρτησίας και της αυτάρκειας, τα πρώτα ψήγματα της επιτυχίας
Η δεύτερη δεκαετία της ενηλικίωσης, θα τους φέρει μπροστά τον φόβο της ωρίμανσης, την αναζήτηση των σχέσεων, αλλά για τον καθένα αυτή η διαδρομή θα έχει διαφορετική αφετηρία. Ο Μάλκολμ, θα έχει να ξεφύγει από το αστικό περιβάλλον του και να ανακαλύψει πέραν της δημιουργικότητας του, την σεξουαλική του ταυτότητα. Ο Τζει Μπι, προσεγγίζει την ομοφυλοφιλία του, με την βουλιμία που καταπίνει τους φίλους του σε πίνακες και πορτρέτα που του δίνουν την καλλιτεχνική καταξίωση. Κυνηγά το απόλυτο της σχέσης, μέσα απο εφήμερους συντρόφους, ελπίζοντας να γίνει αποδεκτός και αρεστός. Ο Γουίλεμ ταξιδεύει στον αστερισμό της αποδοχής και της δόξας ως ηθοποιός, με σχέσεις που αφήνουν το ανεκπλήρωτο στον ίδιο και διατηρούν ένα συνεχές ανολοκλήρωτο στον ψυχισμό του.
Η κάμερα αρχίζει να εστιάζει από το γενικό στο ειδικό. Η εικόνα καθαρίζει, ο περίγυρος, χάνεται και τα πάντα επικεντρώνονται στον Τζουντ. Η συνοχή του βιβλίου, ο πυρήνας του, η καρδιά που πάλλεται γεμάτη εμμονές, ψυχαναγκασμούς, φοβίες, ανείπωτους πόθους, πόνο και προδομένες προσδοκίες, τροφοδοτεί ένα μόνο πρόσωπο, που θα επισκιάσει ουσιαστικά την ιστορία και θα τραβήξει τα φώτα και την προσοχή όλων επάνω του. Το βιβλίο έχει όνομα και είναι η ιστορία του Τζουντ και των φίλων του, η εισαγωγή έχει πια τελειώσει και το προσωπείο αποκαλύπτεται.
Ο Τζουντ είναι ο χαρακτήρας που επικεντρώνεται πλέον η Yanagihara. Το κεντρικό πρόσωπο η ζωή του οποίου, συντονίζει με την παρουσία ή απουσία της την ζωή των άλλων, οι αυτοκαταστροφικές του τάσεις, με την αυτοτιμωρία του χαράγματος και τα στοιχεία που αποκαλύπτονται για την δική του προσωπική ζωή, σε μοναστήρια και ιδρύματα, γεμάτα σεξουαλική κακοποίηση και με ενοχικά αισθήματα, για όσα του επιβλήθηκαν, τον κάνει μια βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Η αδυναμία του να επικοινωνήσει, ο φόβος του να μιλήσει, οι ενοχές του, τον κάνουν δεσμώτη παθών που του έγιναν δεύτερο σώμα, χωρίς ο ίδιος ουσιαστικά να τα προκαλέσει. Ο αναγνώστης παρατηρεί την καθημερινή του κάθοδο στην κόλαση, των φόβων, των απορρίψεων, του τρόμου μπροστά στην συναισθηματική δέσμευση, στην απόρριψη των άλλων, γιατί θεωρεί δεδομένο οτι ο ίδιος είναι κάτι μολυσμένο, ανάξιο να ζει ανάμεσα σε ευτυχισμένους ανθρώπους. Ταυτόχρονα παρακολουθεί τον προσωπικό του σωματικό πόνο, απόρροια στιγμών του παρελθόντος, που του έχουν στοιχίσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα να περπατά και να κινείται με την ελευθερία που θα ήθελε. Η γραφή είναι πυκνή, συναισθηματικά φορτισμένη, με βάση την δομή του ψηφιδωτού, που όμως για τον Τζουντ, τα στοιχεία είναι δοσμένα με τρόπο ανάλογο του μαρτυρίου της κινέζικης σταγόνας. Οσο οι άλλοι χαρακτήρες δομούνται, παίρνουν την θέση τους γύρω από τον κεντρικό ήρωα.
Η λογική της αρχαίας τραγωδίας είναι έντονα παρούσα, με τον ήρωα έρμαιο της μοίρας, των παθών του. Να προσπαθεί να αναζητήσει την λύτρωση, όταν ο περίγυρος του, αποτελεί και τον χορό, που σχολιάζει , μόνο όσα έρχονται στην επιφάνεια. Οι στιγμές που ο κεντρικός ήρωας, θα γνωρίσει την αποδοχή, με την ενήλικη υιοθεσία του, θα συγκινήσουν, με την αποκάλυψη των φόβων του, της απαξίωσης που του έχει γίνει ένδυμα που τον οδηγεί στον θρόνο του θύματος, ενώ όλοι του απονέμουν χάρη. Τα δεσμά της προσωπικής απαξίωσης, θα σπάσουν μέσα από την πορεία του στην αποδοχή του μεριδίου του στη μοίρα του, με ένα τρόπο πέραν της μοιρολατρίας. Καταλυτικός σε αυτή την πορεία θα είναι ο Γουίλεμ, μια μορφή, που με χαρακτηριστικά Σαιξπηρικού ήρωα, θα αναλάβει την κάθαρση αλλά ταυτόχρονα θα βρεθεί να αναζητεί και αυτός το δικό του κομμάτι αυτογνωσίας και ευτυχίας.
Η Ν.Υόρκη, με τις γκαλερί, τα δικηγορικά γραφεία, τις θεατρικές σκηνές και τα διαμερίσματα πρώην αποθήκες θα αποτελέσει το χώρο που θα εξελιχθεί μια ιστορία αγάπης, εγκατάλειψης, αυτογνωσίας, αυτοκτονικών ιδεασμών και ανθρώπινου μεγαλείου. Ο γιατρός και επιστήθιος φίλος του Τζουντ, είναι ο άγγελος φύλακας και τιμωρός, μια μορφή καταδικασμένη να παρακολουθεί, να συμμετέχει αλλά να αδυνατεί στο βαθμό που θα ήθελε να κάνει την πραγματικότητα καλύτερη. Η παρέα των φίλων θα επικεντρωθούν στον Τζουντ, που η ασθενική λόγω ενός «ατυχήματος» φύση του θα τον οδηγήσει στον ακρωτηριασμό των κάτω άκρων του, αλλά και την πιο όμορφη περίοδο της ζωής του. Όμως η συγγραφική δύναμη της Yanagihara δεν αφήνει την ιστορία να εξελιχθεί σε ένα ακόμη μετα μοντέρνο μελό, με τον ήρωα να εξιλεώνεται για τις φοβίες του και να δικαιώνεται από ένα μέλλον, με στοιχεία Πέιτον Πλεις. Αντίθετα με μια δυναμική αντίστοιχη της σκοτεινής ψυχοσύνθεση του Ντέιβιντ Λιντς, τον υποχρεώνει σε μια ακόμη απομόνωση, ένα ακρωτηριασμό πιο σκοτεινό, πιο δυνατό από τον σωματικό. Τον κάνει να βιώσει την απώλεια αλλά και να αναβιώσει μαζί μας κάθε στιγμή του παρελθόντος του, σαν ένας Τάνταλος στον δρόμο για την κορυφή, που ξέρει όμως το μάταιο της προσπάθειας του.
Το τέλος του βιβλίου, θα βρει τον αναγνώστη ίσως προϊδεασμένο για το τί μέλει γενέσθαι, αμφιβάλλω αν τον βρει προετοιμασμένο ψυχικά για την ένταση των συναισθημάτων που ξεπηδούν από τις γραμμές του βιβλίου.
Ένα βιβλίο για την απώλεια, τον ανθρώπινο πόνο, την ανάγκη για αγάπη, τον φόβο να βιώσουμε το μέλλον, γιατί το παρελθόν μας τραβά στα βρόμικα νερά του. Μια ελεγεία για τα ανθρώπινα συναισθήματα, την μοναξιά, τον έρωτα, την αποδόμηση του εαυτού μας, μέσα από την οπτική γωνία του συντρόφου, το δέσιμο, την υπέρβαση και τέλος την κατάβαση στα σκοτεινά υπόγεια της απώλειας. Η Yanagihara μεταφέρει τους τυραννισμένους ήρωες του Ντοστογιέφσκι σε μια σύγχρονη Ν.Υόρκη και τους δίνει την πολυτέλεια να ζήσουν σε πλούσια διαμερίσματα και εξοχικά σπίτια, που οι δαίμονες τους χαίρονται να κατοικούν. Συναισθηματικά βαρύ, ογκώδες, μυθιστόρημα, που θα σας βυθίσει με άνεση στον στρόβιλο της τυραννισμένης ζωής του Τζουντ, πριν σας εξακοντίσει στον αστερισμό του πόνου και της απώλειας.
Διαβάζεται απνευστί παρά τις 890 σελίδες του. Μια δίνη ανθρώπινων συναισθημάτων που η μόνη κάθαρση που θα δεχτεί, είναι αυτή του θανάτου και αυτή δεν θα είναι αρκετή. Συγκλονιστικό.
Comments