Στην λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, το τι σου αρέσει είναι δυνατό να καλύπτει πολλές επιλογές. Από τον οραματιστή και λυρικό Μάρκες στον ρεαλιστή Λιόσα, την πιο «γυναίκα» Αλιέντε ή τον «μοντερνιστή» Ρονκαλιόνκο, τον Ρούλφο δεν τον αναφέρω, γιατί απλά ο όγκος της δουλειας του δεν του επιτρέπει να μπει σε μια τέτοια σύγκριση, αλλά στο ίδιο μοτίβο θα έβαζα τον Κοέλιο, με τις ανθρωποκεντρικές-συμπαντικές αναφορές του και έναν μακρινό συγγενή τους, τον Πορτογάλο Σαραμάγκο που η κουλτορα των λατινόφωνων χωρών, με τον μαγικό ρεαλισμό τους έχει διαποτίσει το έργο του και έχει δώσει μοναδικές στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης.
Από όσους συγγραφείς έχω διαβάσει από τη συγκεκριμένη περιοχή, αυτός που ακολουθώ πιστά ακόμη και στις πιο κουρασμένες περιηγήσεις του είναι ο Σεπουλβέδα. Η ματιά του αιχμηρή και μακριά από συμβούλους επιχειρήσεων και συνδικαλιστοπατέρες, έχει μια γνησιότητα και μια ομορφιά, που έχει χαθεί εδώ και καιρό απο τη Δυτική λογοτεχνία. Αυτό που με συναρπάζει περισσότερο στη δουλειά του , είναι η ενασχόληση του με την Παταγωνία. Ένας μυθικός τόπος ακόμα ανέγγιχτος από την Δυτική λαίλαπα, ένας τόπος μαγικών συναντήσεων. Στο τελευταίο του πόνημα, μια ταξιδιωτική ελεγεία για τον απέραντο ορίζοντα και τον μοναδικό γαλάζιο ουρανό της Παταγωνίας, σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες του συνταξιδιώτη Ντάνιελ Μορτζίνσκι, δημιουργεί ένα χαρμάνι, που απαιτεί να το καπνίσεις σαν καλό πούρο. Σε κλειστό χώρο, συνοδεία καλού κονιάκ, με τους PINK FLOYD, να σε ταξιδεύουν στην καρδιά του ήλιου.
Μια μικρή συλλογή ιστοριών άνισων μεταξύ τους, που παρουσιάζει μια Αργεντινή και πιο πολύ μια Χιλή παραδομένη στα κοράκια του Δυτικού καπιταλισμού και τους μύθους. Ιστορίες για αποίκους που έστησαν κινηματογράφους στα στενά του Μαγγελάνου και για ταινίες χρησιμοποιησαν τη ζωή τους. Μετανάστες από την γερασμένη ήπειρο, που έδωσαν πνοή σε έναν τόπο, που δεν θα θυμόταν κανείς, αν δεν υπήρχε το μαλί των προβάτων και η ανάγκη να τον εκμεταλλευτούν οι Άγγλοι έμποροι και να τον εξορίσουν στην αφάνεια, με την ίδια ευκολία που τον απομύζησαν. Ιστορίες για παράνομους της άγριας Δύσης Σαντανσ Κιντ και Μπουτς Κασιντι και τους διώκτες τους που αποφάσισαν μαγεμένοι από τον τόπο, να αφήσουν τις ΗΠΑ και τη διαφθορά του βιομηχανικού βορά και να χαθούν στις έρημες κοιλάδες της Παταγωνίας.
Η ποίηση του λόγου του Χιλιανού εξόριστου, σε μαγεύει, σε σαγηνεύει και σαν σειρήνα, σε τραβά στο άνυδρο και ξερακιανό τοπίο της Παταγωνίας ή στις πάμπες και τους γκαούτσος, να γευτείς τη χαρά να συναναστραφείς τους εργάτες της γης, όπως στο «Γκαούτσο της Παταγωνίας». Σε τραβάνε σε ένα κόσμο που ο Τόλκιν δεν τόλμησε να περιγράψει στον «καλικάντζαρο» και σε κάνουν και εσένα τον αγνωστικιστή άπιστο, τεχνοκράτη , μηχανικό (χημικό η μη) να πιστέψεις και να δακρύσεις με την απλότητα και τη δύναμη της καρδιάς στην «Κυρά των θαυμάτων». Διαβάστε το «Τάνο» και νιώστε τη δύναμη της μουσικής, ως κινητήριου μοχλού που πραγματοποιεί όνειρα και κάνει την Παταγωνία, τόπο πραγμάτωσης ονείρων.
Το «Τελευταία νέα από το νότο» είναι απο τα πιο αδύναμα βιβλία του Σεπουλβέδα,αλλά εχει κάτι που εδώ και καιρό λείπει από τους Έλληνες συγγραφείς. Διάθεση για ταξίδι και όνειρο, ζωή μεσα στην κακουχία και αναγνώριση των μικρών πραγμάτων, που τόσο βολικά όλοι μας θεωρούσαμε δεδομένα. Διαβάζετε μονοκοπανιά και στη συνέχεια μαζεύουμε χρήματα για το ταξίδι στη δική μας Παταγωνία, όσο αντέχουμε. Απλά ακόμη μια μαγευτική διήγηση για όσα τον περιτριγυρίζουν, απο τον σύγχρονο παραμυθά Σεπουλβέδα.
Comments