Ένα μικρό λογοτέχνημα, μικρό σε μέγεθος, μια νουβέλα ρεαλισμού, κοινωνικής παρατήρησης και σχολιασμού αλλά και μια σπουδή πάνω στην εργατική τάξη και τις παθογένειές της. Η Γαλλική κοινωνία βασίστηκε στον ρατσισμό, την εκμετάλλευση των μεταναστών και την αποικιοκρατία αλλά ήταν και από τις πρώτες που παρήγαγε επανάσταση στον 20ο αιώνα, απόρροια του παρελθόντος της Γαλλικής επανάστασης, που εξαργύρωσέ τις προσπάθειές της με θέσεις σε Ευρωβουλή και κυβερνητικές θέσεις. Ο Έντουάρ Λουί μας μιλά για την Γαλλική κοινωνία, που εκμεταλλεύεται τον εργάτη μέχρι το μεδούλι, αλλά ο ίδιος άνθρωπος που πέφτει θύμα της εκμετάλλευσης, γίνεται ένα εξίσου στενόμυαλο όργανο καταπίεσης σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, κρύβοντας τις φοβίες του πίσω από τη μάσκα της "αρρενωπότητας" και της ανδροκρατίας.
Η πραγματικότητα όμως έρχεται να σαρώσει σαν καλοκαιρινή φωτιά, τα ουτοπικά σενάρια μιας γενιάς που έμαθε να κινείται μεταξύ εργοστασίου, σπιτιού και τοπικού μπαρ, μεταφέροντας τις συμβάσεις και τις σχέσεις εξουσίας στο σπίτι, με την γυναίκα, να στηρίζει και να διαχειρίζεται αμίλητη πολλές φορές την οικογένεια και το πάτερά να έχει ένα ρόλο ήρωα Ελληνικής τραγωδίας. Ο πατέρας του συγγραφέα, αισθάνεται περήφανος για τον γιο του, σε μικρές στιγμές που αφήνει τον εαυτό του να ξεφύγει από το δίπολο εργοστάσιο-μπαρ. Αφήνει τις ευαισθησίες να τον κυριέψουν σε στιγμές απόγνωσης, όταν ένα φορτηγό καταστρέφει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο του, στο οποίο είχε κρύψει τα Χριστουγεννιάτικα δώρα. Η ζωή του όμως είναι περιχαρακωμένη από τους κανόνες του συστήματος. Αμφισβητεί τις τάσεις και τις επιλογές του γιου του, να πάρει τον θηλυκό ρόλο στην αυτοσχέδια παράσταση στο σπίτι με παιδιά φίλων, αμφισβητεί τις σεξουαλικές επιλογές μεγαλώνοντας. Φεύγει από το σπίτι και ο Ε.Λ μαθαίνει για τον πατέρα του, μέσα από τις αφηγήσεις της μητέρας του , για τον άνθρωπο με τα όνειρα, τα χαμόγελα, τις εκδρομές με το αυτοκίνητο. Τον άνθρωπο που ένα ατύχημα άφησε σχεδόν ανάπηρο και οι κυβερνήσεις Ολάν, Σαρκοζί, Μακρόν υποχρέωσαν να επανέλθει στην όποια δουλειά του προσφερθεί από το κράτος. Δουλειά των 700 ευρώ, καλύτερη σε σχέση με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (που πλέον αν δεν δεχτείς την "προσφερόμενη" εργασία χάνεις οριστικά), που όμως χρειάζεται 300 ευρώ βενζίνη και μία ώρα ταξίδι, για να γίνει οδοκαθαριστής, με την επιλογή και επιβολή της θέλησης του κρατικού μηχανισμού ασφάλισης έναν άνθρωπος που έμεινε σχεδόν παράλυτος από εργατικό ατύχημα στη μέση και για μήνες πονούσε αντί να μιλά. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος αναγνωρίζει την διαφορετικότητα του γιου του, την ανάγκη να απαρνηθεί τα στερεότυπα, που τον πρόδωσαν και να σκεφτεί την αλλαγή στην σκέψη και τον κοινωνικό ιστό. Μια επανάσταση, που όπως όλες οι μεγάλες επαναστάσεις ξεκινά σε ατομικό επίπεδο, όταν βγει κανείς από την ζώνη της ασφαλείας του και αναγκαστεί να εκτεθεί στην πραγματικότητα, της οποίας είναι μέρος, αλλά δεν επιτρέπεται να ορίσει.
Ο Πατέρας, τον οποίο ο Ε.Λ επιθυμεί την αποδοχή και ταυτόχρονα απαρνιέται για να μεγαλώσει και να ωριμάσει, κάνοντας τις επιλογές του, είναι ο άνθρωπος που του έχουν επιβάλλει να αισθάνεται χρήσιμος στο σύνολο. Το σύνολο, το οποίο ποδηγετείται από τους εκάστοτε ισχυρούς, προς όφελος τελικά των λίγων, πολιτικών ή συνδικαλιστών. Η επανάσταση του Λουί, είναι συγκινητική αλλά την ουσία του βιβλίου, αποτελεί ο εργάτης πατέρας, ο οποίος αλλάζει.Τολμά να αποτινάξει τα στερεότυπα έστω και μεγάλος, να αναγνωρίσει το γιό του, τις επιλογές του, αγοράζοντας και μοιράζοντας τα βιβλία του, μιλώντας για την επανάσταση, ενάντια σε όσα υπήρξε μέρος, αναθεωρόντας τα λάθη οχι στη ηθική του, αλλά στην εκμετάλλευση της , συνειδητοποιώντας ή μάλλον δεχόμενοι τον σχολιασμό του συγγραφέα και γιού, οτι οι κυρίαρχοι μπορεί να κερδίζουν στα σημεία, αλλά δεν είναι ανίκητοι.
Ένα μικρό σε μέγεθος βιβλίο, αλλά μεγάλο σε ιδέες. Μια οικογενειακή ιστορία αναγνώρισης και αποδοχής που οδηγεί στην επανένωση αλλά και μια πολιτική ιστορία πάνω στο Γαλλικό σύστημα ασφάλισης και την συμπεριφορά απέναντι στις μάζες των εργατών, που θεωρούνται αναλώσιμα μυρμήγκια, χρήσιμα μόνο όσο παράγουν από όλες τις κυβερνήσεις που η διαφορά τους είναι στο χρώμα της γραβάτας, σοσιαλιστικές ή συντηρητικές. Μια Ενωμένη Ευρώπη που τρώει τα παιδιά της και μια προφητική ματιά σε αυτό που βίωσε στην Ελλάδα η μεσαία τάξη και ο μέσος ασφαλισμένος από το 2010 ως σήμερα. Κοινό σημείο έναρξης το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, συγκλονίζει όταν κάνει κανείς τις αναφορές στην σημερινή κατάσταση στη χώρα μας με τη αντίστοιχη στη Γαλλία. Εύστοχο, εύστροφο και βαθιά πολίτικό συνηγορεί στην πράξη στην αντίληψη ότι ο κοινός εχθρός είναι τα αχρωμάτιστα καθεστώτα των δημαγωγών , είτε λέγονται Ολάν και Μακρόν, είτε Μητστοτάκης ,Τσίπρας, άνθρωποι αποστασιοποιημένοι από τον πραγματικό εργαζόμενο κλεισμένοι στη γυάλα της κοινοβουλευτικής ασφάλειας.
Comments