Ο Νταν Γεωργακάς δεν είναι απλώς ένας Ελληνοαμερικανός. "Το δικό μου Ντιτρόιτ" δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο με τις αναμνήσεις ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς. Είναι η θεώρηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, αλλά και των Αμερικανών μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, γεννημένων στις Η.Π.Α, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου, που το μυαλό του αναζητά την αλήθεια και τη γνώση, δίχως να απορρίπτει τις ρίζες του αλλά και δίχως να τις αφήνει να τον "πνίξουν". Αφοσιωμένος στην οικογένεια, τον θεσμό και τους ανθρώπους, αλλά και ταυτόχρονα ανεξάρτητος, προϊόν της μεταπολεμικής κοινωνίας, της μεταπολεμικής αισιοδοξίας και ευμάρειας αλλά και των αγώνων για κοινωνική αλλαγή, ταξιδεύει στην Ευρώπη και την Ελλάδα για να αποκομίσει εμπειρίες και ταυτόχρονα να αμφισβητήσει τα πάντα.
Το βιβλίο του Γεωργακά είναι η οπτική του για την πόλη (και για τη χώρα) που γεννήθηκε και μεγάλωσε, αλλά και για τους ανθρώπους της: γηγενείς και μετανάστες, λευκούς και μαύρους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους του μόχθου.. Διαβάζοντας "Το δικό μου Ντιτρόιτ" ζούμε κι εμείς μέσα σε μια πόλη-σύμβολο των ΗΠΑ, η οποία από κέντρο της Αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας για πολλές δεκαετίες τον 20ό αιώνα, έγινε η χρεοκοπημένη πόλη-φάντασμα του 2013.
Αλλαγές στις γειτονιές, στις συνήθειες, εξΑμερικανισμός των εθίμων, απομάκρυνση των νεότερων γόνων των μεταναστών της πρώτης γενιάς και επιμιξίες, κοινωνικές, σε έναν κόσμο που μεταπολεμικά, τα πάντα ρει. Ο Γεωργακάς συνδυάζει τις αγάπες του, κινηματογράφο και διάβασμα, με τη αναζήτηση της προσωπικής και εθνικής σφραγίδας, ως μετανάστης δεύτερης γενιάς με δύο πατρίδες αλλά και ως Αμερικανός στις Η.Π.Α των κοινωνικών αλλαγών, του κινήματος για το πολιτικά δικαιώματα,και τις φυλετικές διακρίσεις. Με τον ίδιο ενεργό μέλος μικρών ομάδων που με όπλο την τέχνη, προσπαθούν να επηρεάσουν και να αλλάξουν το κατεστημένο, στον περίγυρο των Αμερικανών αλλά και στον δικό τους κλειστό περίγυρο της Ελληνικής και Ιταλικής κοινότητας.
Γεμάτο πληροφορίες για την Ελληνική κοινότητα του Ντιτρόιτ, τις συνήθειες της, την εικόνα που είχε για την παλιά πατρίδα αλλά και τον αγώνα για επιβίωση και μια θέση στον ήλιο ανάμεσα στις εθνοτικές ομάδες, που κατέκλυσαν τις Η.Π.Α από τα τέλη του 19 ου αιώνα αλλά και την ίδια την πόλη και τις αλλαγές της, εντυπωσιάζει με την θέση της οικογένειας ,της εκκλησίας και των αλλαγών των Ελλήνων που προσαρμόστηκαν ή εξελίχθηκαν αναλόγως, ζώντας, σε πολυπολιτισμικές κοινότητες, όντας πολλές φορές και οι ίδιοι πρόσφυγες, όπως ο Μικρασιάτης παππούς του. Ο ρατσισμός, τα εργατικά δικαιώματα, η θέση της γυναίκας και ο ρόλος της πανταχού παρούσας Ελληνίδας μάνας, σε αντιδιαστολή με τους Έλληνες συγγενείς και τους γάμους με συνοικέσια με νύφες από την μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η πραγματική ζωή της Ελληνικής και αργότερα Ελληνοαμερικανικής παροικίας του Ντιτρόιτ, σε αντίθεση με τις ταινίες τύπου "My big Greek Fat wedding" ξεφεύγει από την καρικατούρα και αναδεικνύει το Ελληνικό στοιχείο που δεν φοβήθηκε την ενσωμάτωση, ορίζοντας θέση του ως Αμερικανός Ελληνικής καταγωγής με συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα των δεκαετιών 60-80, ενεργά και με γνώμονα πέρα από τα στενά, μειονοτικά κριτήρια. Συγκινητικό, ανθρώπινο και εντελώς εκτός του κυρίαρχου πνεύματος για τον γραφικό μετανάστη, είτε στο 'Η θεία από το Σικάγο' είτε σε αντίστοιχες δουλειές από τις .Η.Π.Α
Από τις σελίδες αυτής της εξαιρετικής μαρτυρίας περνούν οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, η οπτική από τα ταξίδια στην Ελλάδα,τα χρόνια μετά τον εμφύλιο, την Ελλάδα της ένδειας χάρη στη δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του δεύτερου συμμοριτοπόλεμου, αλλά και την Ελλάδα στα χρόνια πριν τη δικτατορία με τον ανένδοτο και την οικογένεια Παπανδρέου, να υπόσχεται Ένωση και να διχάζει την χώρα για δεύτερη φορά. στην Ελληνική ιστορία.. Ο Γεωργακάς, μιλά μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες για τους Έλληνες μετανάστες, τα έθιμα, τις συνήθειες τους,, τον αγώνα τους για κοινωνική καταξίωση. περιγράφει τον σύνδεσμο, τον ομφάλιο λώρο, με μια πατρίδα που αλλάζει και εκείνοι γνωρίζουν πλέον μόνο από εφημερίδες και γράμματα συγγενών.. Περνούν όμως μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη και οι άλλες εθνικότητες και πολιτισμοί μιας πολύχρωμης πόλης. Οι μαύροι και οι αγώνες τους (αλλά και η μουσική τους: ποιος δεν ξέρει τη θρυλική Motown!), τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, οι πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις εντός τους κα τέλος, περνούν σαν σε θλιβερή παρέλαση τα "ερείπια του Ντιτρόιτ" . Μια τοιχογραφία εποχών και ανθρώπων, που ενώθηκαν στα εργοστάσια και τα νταινερς του Ντιτρόιτ, αποκλεισμένοι σε μεγάλο βαθμό από τους Αγγλοσάξωνες, αλλάζοντας μαζί με την πόλη τους, μεταφερόμενοι στα προάστεια αφήνοντας το υποβαθμισμένο κέντρο ,στους εσωτερικούς μετανάστες, την υποβαθμισμένη μαύρη κοινότητα.. Ο Γεωργακάς, αναπολεί, ζει και ανασαίνει μια πόλη που αγάπησε, για τα χρώματα και τις σκιές της. Ένας Έλληνο Αμερικανός που ανήκει στις Η.Π.Α πολύ περισσότερο από την Ελλάδα, αλλά έχει τις ρίζες του, κόμματι και βοήθημα μιας ιστορικής συνείδησης που τον βοήθησε να εξελιχθεί σε ενεργή μονάδα πνευματικής αλλαγής και παραγωγής σκέψης, δίχως περιορισμούς και στεγανά . Ακριβώς γατί συνδύασε τα όποια καλά και των δύο κόσμων, στηριζόμενος στην υγιή βάση της Ελληνικής οικογένειας ,δίχως να αποδεχτεί τον θανάσιμο εναγκαλισμό της , αλλά χωρίς και να την απορρίψει όπως ορίζουν οι σύγχρονοι ψυχαναλυτές που αποζητούν, τον θεό στον άνθρωπο. Ένα ταξίδι αλλαγής και αυτοπροσδιορισμού, ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς και μιας πόλης που από πρωτεύουσα της αυτοκινητοβιομηχανίας, έγινε φάντασμα του εαυτού της, βίοι παράλληλοι αλλά οχι και ταυτόσημοι
.Το Ντιτρόιτ μέσα από τα μάτια της μνήμης, μιας οικογένειας που η Αμερική έδωσε ευκαιρίες, αλλά ποτέ δεν επαναπαύθηκε στον τρόπο ζωής της παλιάς πατρίδας, κρατώντας το χαρακτηριστικό της φυλής, τα ανοιχτά αυτιά και μάτια.. Ένας μετανάστης από την πόλη των STOOGES που χωρίς να αφήσει την γαλανόλευκη να τον καταβροχθίσει, άνοιξε τις δικές του οδούς δημιουργίας και διαφυγής στα χρόνια που η αστερόεσσα φλέγονταν από κοινωνικές και φυλετικές φλόγες. 'Ενα βιβλίο, ανθρώπινο, για μια ζωή "κοινότοπη", "κοινότυπη" και συνάμα, τόσο γεμάτη.. Μια ιστορία που καταρρίπτει τα στερεότυπα για τους ΕλληνοΑμερικανους δεύτερης και πλέον γενιάς,. Η απάντηση στην Βαρδάλος και τον τηλεοπτικό κόσμο , με τις εικόνες του Έλληνα μετανάστη/πιατά/αρχαιολάτρη/τσολιαδάκια για ένα δολάριο.
Komentar