Ο Λούις Σεπουλβέδα είναι ίσως ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Λατινική Αμερική μετά τον Μαρκες. Ναι ναι ναι το ξέρω υπερβάλλω. Διατηρεί όλη την μαγεία των Λατινοαμερικάνων, με μια αίσθηση του αστυνομικού μυθιστορήματος που έδειξαν συγγραφείς τύπου Ελροι, χιούμορ Μπουκοφσκικού τόνου κ χρωματισμών.
Πολιτικός εξόριστος κ ακτιβιστής, πολιτικοποιημένος κ ποδοσφαιρόφιλος, άντρας με πάθη, απογοητεύσεις, χαρές κ λύπες, γράφει με μια αίσθηση αντίστοιχη με αυτή του Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη. Ανθρώπινα πάθη και ιστορίες, φιλίες και μικρά γεγονότα, που παραπέμπουν σε εποχές αδελφικής επανάστασης στο «Δείπνο με νεκρούς ποιητές». Επανάσταση, έρωτας κ ατελείωτες ιστορίες στο «Ντινγ, ντονγκ έτσι είναι η αγάπη».
Μικρές ελεγείες στην ανδρική φιλία, την πίστη, το όνειρο , το φόβο, το θάρρος και την αδυναμία, του ανθρώπου να ξεφύγει από τις μικροαστικές συμβάσεις και να ακολουθήσει το όνειρο στο «Το νησί», φαντάσματα άλλων εποχών – Καβάφης κ Fame fatale στο “Café Miramar”
Βάλτε στο πικ απ, το LED ZEPPELIN I,ΙΙ,”physical graffiti” στο cd το “Paco De Lucia plays Astor Piazolla” , ανοίξτε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί κ χαθείτε σε αυτό που οι Νοτιαμερικανοί ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τον καθένα, να ζουν ανάμεσα στους νεκρούς, να ανασταίνουν συναισθήματα, να κάνουν την λύπη τραγούδι, που φτάνει στα αυτιά σαν γέλιο νεαρού παιδιού, που ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο.
Ο Σεπουλβέδα είναι ένας λυρικός τροβαδούρος, χαμένων φίλων, πατρίδων, ονείρων κ ακόμα και όταν παρωδεί το αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως στο «Ο Άγγελος τιμωρός» η πένα του στάζει σαρκασμό, υπαινιγμούς κ δάκρυ.
Ένας συγγραφέας, που μπορεί να αυτοβιογραφείται συνεχώς, αλλά δύσκολα τον βαριέσαι και ακόμα πιο δύσκολα δεν θα τον απολαύσεις
Kommentare