Τα Χριστούγεννα είναι ο καιρός που η οικογένεια προέχει και ο ελεύθερος χρόνος για τον εαυτό μας επιτέλους έρχεται σε πρώτη θέση. Σε μια εποχή σκανδάλων, δολοφονιών, πολέμων και ατομικής και κρατικής βίας και υπέρβασης ορίων, το βιβλίο και η μουσική μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα και καταφύγιο στη λαίλαπα του εξωτερικού κόσμου. Το MusicandBooktales προτείνει κάποια βιβλία (νέα και παλιότερα) και άλμπουμ που ξεχώρισε και αν πρόλαβε παρουσίασε ή θα παρουσιάσει. Απολαύστε ανεύθυνα.
«Οι Χώρες Της Επαγγελίας» Guenassia, Jean-Michel (Πόλις)
Παρίσι, Αλγέρι, Τελ Αβίβ, Αγία Πετρούπολη: εδώ διαδραματίζεται η συνέχεια της «Λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων». Ξαναβρίσκουμε τον Μισέλ Μαρινί, που είναι πια δεκαεφτά ετών και έχει μόλις πάρει το απολυτήριο λυκείου. Χασομεράει στο καφέ «Cadran» της Βαστίλης, όπου παίζει φλιπεράκι καθυστερώντας τη στιγμή της εγγραφής του στο πανεπιστήμιο. Τα σχέδιά του; Να πάει να συναντήσει την κοπέλα του, Καμίγ, που αποφάσισε να ζήσει σε ένα κιμπούτς στο Ισραήλ· να ανακαλύψει τον κόσμο, εξοπλισμένος με τη Leica του· και να ξαναβρεί την Σεσίλ, την αγαπημένη του αδελφού του, του Φρανκ. Ένθερμος κομμουνιστής, ο Φρανκ δεν επέστρεψε ποτέ από την Αλγερία μετά τη λιποταξία του, προτιμώντας να αφιερώσει τη ζωή του στο να αλλάξει τον κόσμο -ζηλωτής που δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή του ταξικού εχθρού, θα βρεθεί χαμένος σε μια ξένη επανάσταση και θα μυηθεί άθελα του στα παιχνίδια εξουσίας του αναδυόμενου Αλγερινού κράτους. Την ίδια στιγμή ο αδελφός του θα ακολουθήσει το κάλεσμα της φωτογραφίας και της ενηλικίωσης, σε μια εποχή που θεσμοί και δεσμοί καταρρέουν και αντικαθίστανται παροδικά ή μόνιμα από το νέο (και όχι πάντα καλύτερο).
Παρασυρμένοι στη δίνη των ερώτων και των μυστικών τους, οι τελευταίοι «αθεράπευτα αισιόδοξοι» έχουν όλοι στην καρδιά τους τις μεγάλες προσδοκίες εκείνηςτης πολυτάραχης περιόδου. Από την αποαποικιοποίηση ώς την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, από τις οφθαλμαπάτες της καταναλωτικής κοινωνίας ώς τους μυστικιστικούς πειρασμούς και την αποτυχία της Αλγερινής επανάστασης, ο Ζαν-Μισέλ Γκενασιά χαράσσει την εποποιία μιας ολόκληρης γενιάς, τη συγκινητική και γενναιόδωρη τοιχογραφία μιας εποχής, το αριστοτεχνικό αφήγημα των ψευδαισθήσεών των «αριστερών» επαναστατών. Η συνέχεια της «Λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων» φιλοδοξεί να δώσει ένα ακόμα απολαυστικό ανάγνωσμα για όσους δεν περιχαρακώνονται πίσω από ανούσιες ετικέτες.
«Μηχανάνθρωποι»- Γιάννης Σιδεράκης (Οξύ)
Υπάρχουν βιβλία για μηχανές από ανθρώπους που οδηγούν αυτοκίνητα. Υπάρχουν βιβλία για μηχανές από ανθρώπους που ονειρεύονται, αλλά ποτέ δεν θα δουν ανοικτό δρόμο. Υπάρχουν όμως και βιβλία τίμια, για μηχανές ,50αρια και χιλιάρες που έτρεξαν ,τρέχουν και θα τρέχουν στο δρόμο πριν καταλήξουν για τσίπουρα ή σε ένα ροκ μπαρ, που μουσική θα βάζει ο συγγραφέας.
Το βιβλίο είναι σε μερικά σημεία λιτό σε σημείο που να σκέφτεσαι ότι ο συγγραφέας, τοποθετεί την κεντρική ιδέα πάνω από τα εκφραστικά μέσα. Είναι όμως η τιμιότητα, η γνώση του αντικειμένου και η αληθοφάνεια των ιστοριών που θα σε κάνουν να μην σταματήσεις. Μαζί με το «Ιστορίες για μηχανόβιους» από τα πιο όμορφα βιβλία που έχω διαβάσει για τους αφανείς ήρωες , τους μηχανόβιους, ασχέτως κυβισμού, που ζουν την στιγμή που το δίτροχο θα ξεκινήσει να κινείται. Γιάννη Σιδεράκη, αν ποτέ έρθεις Αθήνα, θα σε κεράσω μια μπίρα ή τσίπουρο, μέχρι τότε, θα έχω το βιβλίο σου, παρέα για εποχές που λίγοι πλέον καταλαβαίνουν. Ένα βιβλίο, για όσους ξέρουν να αγαπάνε με πάθος.
«Το διαλυμένο σπίτι»- Horst Kruger (Gutenberg/Ιστορία)
Ακόμα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο από τη σειρά των εκδόσεων Gutenberg με θέμα την ιστορία. Εδώ ένας ακραιφνής Γερμανός, αλλά όχι Ναζί, αγγίζει θέματα ταμπού. Αναφέρεται στην προπολεμική Γερμανία, τα χρόνια του Μεσοπολέμου, την άνοδο των Ναζί, τον πόλεμο και φτάνει μέχρι τις δίκες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην πρώτη του μορφή το 1966 και έγιναν από τον ίδιο τον συγγραφέα κάποιες προσθήκες το 1976. Αποτελεί ένα ακράδαντο τεκμήριο για το γεγονός οτι δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί Ναζί. Επίσης μια αμείλικτη μαρτυρία για την δύναμη της συλλογικής υποταγής στο σύστημα που όταν σφετεριστούν επικίνδυνοι άνθρωποί βλέπε Χίτλερ στη Γερμανία, Στάλιν στην ΕΣΣΔ, οι κάθε είδους ,μορφής και έκτασης διωγμοί και ακρότητες εις βάρος εθνοτήτων, θρησκευτικών ομάδων κτλπ γίνονται αποδέκτες και εκ των υστέρων ουδείς γνώριζε κτλπ.
Τα παλιά προάστεια, άλλαξαν μορφή. Τα ερείπια χτίστηκαν. Οι νεκροί ξεθάφτηκαν και τα απομεινάρια τους πετάχτηκαν στις χωματερές κόκκαλων που θα τα συνθλίψουν, όπως την αδελφή του συγγραφέα. Η Ναζιστική Γερμανία, θάφτηκε στα ερείπια του Μάη του 45 αλλά όσα δεν έγιναν, έζησαν, ζουν και θα ζουν μέσα από γραπτά σαν αυτό του Κρούγκερ. Μιλά, δείχνει ,θυμίζει, μην αφήνοντας τον εαυτό του έξω. Μιλά για την σιωπή όλων, μπροστά στην πλασματική ευημερία που έφερε το Ράιχ και τον φόβο ,την έλλειψη θέλησης να αντιδράσει ο οποιοσδήποτε στην καταιγίδα που αν και μούσκευέ την χώρα, όλοι την χαρακτήριζαν φθινοπωρινή βροχούλα.
Δίχως ηρωικές στιγμές, εξάρσεις και πύρινα κατηγορητήρια, ο Κρούγκερ θέτει σε εμάς το ερώτημα που έθεσε και στον εαυτό του. Γιατί έγιναν όλα αυτά, με εμένα σιωπηλό συνένοχο, για να βγω από την φυλακή, για να επιζήσω του πολέμου. Μιλά για τους Εβραίους γείτονες που αρχικά παραγκωνίστηκαν και μετά εξαφανίστηκαν, τον νέο κόσμο που αναδύθηκε και χάθηκε τελικά στη φωτιά του πολέμου και την χώρα που αντί να υψώσει τη φωνή της στον παραλογισμό, τον αγκάλιασε. Το ηθικό βάρος του βιβλίου είναι τεράστιο, γιατί αποτελεί το σιωπηρό ψίθυρο της πλειοψηφίας, που βασάνισε και βασανίστηκε, αλλά τολμά να ρωτά γιατί δεν αντέδρασα
«Ο σύντροφος Κόμπα» Ρόμπερτ Λίτελ (Μέδουσα)
Μόσχα , δεκαετία 50, ένα μικρό αγόρι ο Λεον Ρόζενταλ, με πατέρα πυρηνικό φυσικό που πέθανε σε ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια δημιουργίας ατομικών όπλων (παρασημοφορήθηκε για αυτό) και μητέρα γιατρό, βρίσκεται μόνος στο συγκρότημά κατοικιών τους, στο κτίριο του Αναχώματος. Αιτία, η σύλληψη της μητέρας του που έχει διαπράξει δύο εγκλήματα για την εποχή και τη χώρα της, είναι γιατρός και Εβραία. Τα παιδιά των συλληφθέντων, κρύβονται σε μυστικά δωμάτια του συγκροτήματος και προσπαθούν να επιζήσουν των διώξεων της NKVD, του συντρόφου Στάλιν. Φόβος, ερωτηματικά και αγωνία για το αύριο ,αλλά πάνω από όλα δίψα για επιβίωση. Σε μια από τις διαδρομές προς τον κόσμο εκτός κτιρίου, ο Λεον, ανακαλύπτει μια μυστική είσοδο στα τούνελ κάτω από το Κρεμλίνο που οδηγεί σε έναν παράξενο ηλικιωμένο που συστήνεται ως μυστικοσύμβουλος του Συντρόφου Στάλιν, δεξί του χέρι, ο Σύντροφός Κόμπα. Μια φιλία αναπτύσσεται ανάμεσα στον ηλικιωμένο που φοβάται τα πάντα και νοσταλγεί τα χρόνια του ως ληστής τραπεζών και διακορευτής ,επι Τσαρικής Ρωσίας στο Γκόρι.
Μια φανταστική (?) συνομιλία που δίνει μυθιστορηματικά, την ιστορία του συντρόφου Κόμπα, με καίριο ρόλο στην επανάσταση και την Σοβιετική ιστορία μέχρι τον Νικήτα Χρουτσωφ, σκιαγραφώντας έναν ηγέτη αλλά και τον άνθρωπο πίσω του, που βλέπει τον χρόνο να είναι αμείλικτος ακόμη και με τους πιο ισχυρούς.
Ένα βιβλίο ,που θα προσφέρει εις βάθος γνώση ενός δικτάτορα και μιας εποχής με τρόπο που τα ιστορικά βιβλία αδυνατούν να κάνουν, μέσα από τη ματιά του πιο αθώου και αδέκαστου κριτή, ενός παιδιού, που είναι το ίδιο και η οικογένεια του θύμα των μονομανιών και της μανίας καταδίωξης του Στάλιν. Ανθρώπινο, διεισδυτικό, απολαυστικό και πάνω από όλα ευανάγνωστο.
"Το αγόρι από το Μπούχενβαλντ" -Ρόμπι Γουέισμαν (Πατάκης)
Για το Ολοκαύτωμα θα διαβάσετε πολλά βιβλία. Λίγα θα σας μιλήσουν για όσους επέζησαν και την δυσκολία να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στον άνθρωπο. Πολύ δε περισσότερο, όταν οι επιζώντες είναι παιδιά. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ρόμπι Γουέισμαν , Πολωνοεβραίος που στα δέκα του χρόνια βρέθηκε εργάτης στην πολεμική βιομηχανία και κατέληξε τελικά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ. Εκεί κατόρθωσε να επιζήσει μαζί με περίπου 1000 ακόμα παιδιά κάτω των δεκαοκτώ ετών με την βοήθεια της Εβραϊκής και Πολωνικής αντίστασης που έφτιαξε ένα δίκτυο προστασίας τους στο στρατόπεδο.
Η ιστορία είναι συγκλονιστική. Χίλια παιδιά που επέζησαν και κανείς δεν πιστεύει ότι θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο κανονικό κόσμο . Χίλια παιδιά με πεινασμένο βλέμμα, με τον φόβο στην καρδιά τους, ντυμένα με στολές της Χιτλερικής νεολαίας γιατί έπρεπε να βγάλουν τις ριγέ στολές των στρατοπέδων. Ανάμεσα τους Ο Γουέισμαν και η παρέα του. Μεταφέρονται στην Γαλλία και βρίσκουν φροντίδα. Το ερώτημα όμως είναι μπορούν να τη δεχτούν? Να εμπιστευτούν ξανά τον άνθρωπο . Κρύβουν φαγητό κάτω από το μαξιλάρι τους, Αρνούνται να κάνουν μπάνιο. Τρομοκρατούνται από τις φωνές και τους θορύβους και πάνω από όλα, όσο συνειδητοποιούν ότι όλα τελείωσαν αναζητούν την οικογένεια τους, την πατρίδα τους. Ο Γουέισμαν με τους Σοβιετικούς να έχουν καταλάβει την χώρα του δεν μπορεί να επιστρέψει. Από μια λίστα του Ερυθρού Σταυρού μαθαίνει ότι η αδελφή του είναι ζωντανή στη Γερμανία και με τη βοήθεια ενός νεαρού Εβραίου κομμουνιστή ξεκινά με το τρένο να τη συναντήσει. Είναι εκεί, είναι αυτή, αλλά θα προτιμήσει να πάει στο νέο κράτος του Ισραήλ. Ο Ρόμπι είναι και πάλι μόνος. Επιστρέφει στο στρατόπεδο επανένταξης και αρχίζει μια φυσιολογική ζωή. Οι καλών προθέσεων εργαζόμενοι, ψυχολόγοι, δάσκαλοι προσπαθούν να τον βοηθήσουν, να ανοιχτεί, να εμπιστευτεί, αυτός και τα υπόλοιπα παιδιά. Κάποιοι πιο γρήγορα ,κάποιοι πιο αργά αρχίζουν να συνειδητοποιούν την αλήθεια. Δεν υπάρχουν πια οι δικοί τους άνθρωποι ή η περισσότεροι από αυτούς. Δεν υπάρχει πια παιδική ηλικία, μόνο ο δρόμος για το μέλλον. Επιλέγουν σχολές κατάρτισης, αρχίζουν να μεταναστεύουν. Τον Ρόμπι αναλαμβάνει ως μέντορας μια πλούσια Γαλλική οικογένεια που τον αγκαλιάζει και από σύμπτωση μια γνωριμία με μια Εβραίική οικογένεια Γάλλων που αποδεικνύονται ξαδέλφια του. Η ζωή του είναι σκαμπανεβάσματα σε κάθε ψεύτικη ή αληθινή πληροφορία για κάποιον συγγενή του που ζει. Ένα ταξίδι στις τραυματικές εμπειρίες του χθες και το μοναχικό σήμερα. Θα εμπιστευτεί τους ανθρώπους και θα πάρει τις αποφάσεις του.
Μαζί με την παρέα του, θα ενταχθούν στον μεταπολεμικό κόσμο, σε αντίθεση με όσα πίστεψαν για αυτούς. Με το βλέμμα σκοτεινιασμένο από την περιπέτεια του χθες, θα κοιτάξουν μπροστά, για να μην ξεχαστούν όσα έγιναν, για να κάνουν όσα δεν έκαναν τα αδέλφια τους, οι γονείς τους. θα ζήσουν για εκείνους και τους εαυτούς τους. Η τελετή ενηλικίωσης, είναι συγκλονιστική. Τα αγόρια του Μπουχενβαλντ, δεν μισούν τους δεσμώτες, βασανιστές τους, αλλά όσους τους εγκατέλειψαν. Η σύγκρουση θρησκευόμενων με «άθεους» Εβραίους είναι χαρακτηριστική. Μαθαίνουν σιγά σιγά να ξαναζούν και ταυτόχρονα να αισθάνονται. Ο Γουέισμαν θα αλλάξει , θα θελήσει να πάει μακριά, εκεί που ένας νέος πόλεμος δεν θα τον φτάσει. Θα μεταναστεύσει στον Καναδά και θα ξεκινήσει μια νέα ζωή. Ακόμη και εκεί, δεν θα τοποθετηθεί στον Γαλλόφωνο , αλλά στον Αγγλόφωνο Καναδά, ακόμη μια αντιξοότητα, γεγονός που θα τον υποχρεώσει να μάθει ακόμη μια γλώσσα. Όμως θα ζήσει για την οικογένεια που έχασε, για όσα δεν ξέχασε και θα βρεθεί ένας αναθεωρητής (του Ολοκαυτώματος) δάσκαλος σε σχολείο που με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, θα οδηγήσει τον Γουέισμαν να μιλήσει, να θυμηθεί και να μας κάνει να νιώσουμε τον τρόμο, τον φόβο και την μοναξιά του Στρατοπέδου αλλά και της ζωής μετά. Την αγωνία για όσους ποτέ δεν βρέθηκε ίχνος τους, τον πόνο για όσους έμαθαν ότι δεν υπάρχουν πια. Μας διδάσκει την δύναμη του ανθρώπου οχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να σηκώσει ξανά τα μάτια του προς το φως και να ονειρευτεί, να παλέψει, να δημιουργήσει.
Στα αγόρια από το Μπουχενβαλντ, υποκλινόμαστε, γιατί δεν έφταιξαν σε τίποτα αλλά υπέφεραν τα πάντα.
"Όταν έτρωγα κεράσια με τον Χίτλερ" -Μάνια Πρέκελς (Σκαρίφημα)
Η ζωή στην επαρχία μοιράζεται μεταξύ πλήξης και δίψας για ζωή. Η Μίμι και ο Όλιβερ ζουν σε μια μικρή πόλη δίπλα στον ποταμό Χάβελ. Είναι δύο παιδιά από την ίδια γειτονιά που τους αρέσει να πηγαίνουν μαζί για ψάρεμα και να παίζουν ποδόσφαιρο. Στο σχολείο δίνουν τον όρκο των νεαρών πιονιέρων και στις οικογενειακές γιορτές μεθούν τρώγοντας κρυφά τα κεράσια από το σναπς των γονιών τους. Μαζί με την πτώση του Τείχους καταρρέει και η φιλία τους. Η Μίμι αισθάνεται σαν τον τελευταίο πιονιέρο - έναν Ταμερλάνο χωρίς στρατό. Ο Όλιβερ, με το προσωνύμιο Χίτλερ, γίνεται ένας από τους αρχηγούς των συμμοριών που παίρνουν υπό τον έλεγχό τους τις πλατείες και τους δρόμους της μικρής πόλης. Και η κατάσταση ξεφεύγει εντελώς...
Στο πρώτο της μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Βρανδεμβούργου, η Μάνια Πρέκελς μιλάει για την εξαφάνιση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, για την επανεμφάνιση των φαντασμάτων του παρελθόντος, για τη φιλία και την οργή
Αν κάτι ζει πέρα από ιδεολογίες, πολιτικές, μουσικές και άλλες είναι εκείνες οι ιερές στιγμές που ενώνουν τους ανθρώπους. Παιδικές αναμνήσεις και απώλειες ενηλίκων που ρίχνουν άμυνες και γεφυρώνουν ζωές. Βαθιά μελαγχολικό, γεμάτο από τη αδρεναλίνη του φόβου του κυνηγητού από τους νεαρούς χούλιγκαν, το “Όταν έτρωγα κεράσια με τον Χίτλερ» είναι ένα βιβλίο για όσους η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας δεν ήταν παράδεισος αλλά ήταν το σπίτι τους και η Ενωμένη Γερμανία ένα καθαρτήριο , δίχως έλεγχο, δίχως όρια, με ελάχιστη ανθρωπιά. Ακόμη και αν δεν ταυτιστεί είτε με την μελαγχολία και την παράδοση της Μιμι, θα σας αγγίξει το γήινο της ύπαρξης της σε ένα κόσμο που λατρεύει ξανά τον υπεράνθρωπο.
«Τέρρα Άλτα»- Χαβιέρ Θέρκας ( Πατάκης)
Αστυνομικό μυθιστόρημα, βιβλίο φιλμικό νουάρ, ταξίδι στους εμφύλιους που συντάραξαν την γηραιά ήπειρο με κορύφωση τον ΒΠΠ ή τελικά ένα μυθιστόρημα αυτογνωσίας? Η απάντηση στο Ισπανικό μυθιστόρημα του Θέρκας, θα δοθεί μόνο από τον αναγνώστη. Με φόντο εν αποτρόπαιο έγκλημα που συγκλονίζει την ειρηνική ζωή στην Γκαντέζα, μια μικρή πόλη της ισπανικής Τέρρα Άλτα, ο Θέρκας βυθίζεται σε έναν κόσμο που ο νόμος δεν είναι άσπιλος, αλλά πολλές φορές έχει παρελθόν και ο εγκληματίας δεν έχει πάντα ταπεινά κίνητρα . ο Φρανθίσκο και η Ρόζα, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, ιδιοκτήτες των Γραφικών Τεχνών Αδέλ, της μεγαλύτερης επιχείρησης της περιοχής, βρίσκονται δολοφονημένοι και κατακρεουργημένοι. Στην ομάδα αστυνομικών που θα αναλάβουν την υπόθεση συμμετέχει και ο Μελτσόρ Μαρίν, ένας νέος αστυνομικός, φανατικός αναγνώστης λογοτεχνίας και λάτρης των «Αθλίω»ν του Βικτόρ Ουγκώ, που η ανάγνωσή τους καθόρισε τη ζωή του
Οι ήρωες δεν είναι ασπρόμαυροι και μονοπρόσωποι. Είναι ανθρώπινοι με αδυναμίες και προβλήματα σαν τον συνάδελφο του με τις φοιτήτριες κόρες και τα δάνεια , τον διευθυντή του με τις συγκρούσεις εξουσίας , στα αστυνομικά τμήματα ανάμεσα σε προϊσταμένους και υπηρεσίες. Το αστυνομικό παρελθόν του Μελτσορ εγγυάται ότι θα τον έχουν ανάγκη αλλά και ότι εκεί που οι άλλοι σταματούν αυτός τολμά να βυθίσει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Εγγυάται επίσης , ότι σε κάποιους δεν είναι και δύσκολα θα γίνει αρεστός. Με τους κεντρικούς ήρωες στο γκρίζο. Τον νόμο αδιαμφισβήτητο αλλά όχι και τους λειτουργούς του, ο Θερκας μας βυθίζει στον κόσμο του Μελτσορ, ένα κόσμο όπου όλα ορίζονται από τους «Άθλιους» του Ουγκώ. Έρχεται όμως η πραγματικότητα , η απώλεια και η μικρή του κόρη να αλλάξουν τους όρους και να οδηγήσουν σε ένα τέλος διαφορετικό , έναν κόσμο με άλλες ηθικές αξίες. Ένα έγκλημα που έχει τις ρίζες του στις αντιδικίες του Ισπανικού εμφυλίου, την αναμονή των αδικημένων να γευτούν την εκδίκηση, μα πάνω από όλα τον ανθρώπινο παράγοντα, που καθορίζει το δίκαιο και το άδικο πέρα από κράτος, μέσα από την προσωπική ηθική του καθενός
Το «Τέρρα Άλτα» είναι ένας στοχασμός για την αξία του νόμου, την αποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης και τη νομιμότητα της εκδίκησης. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η εποποιία ενός ανθρώπου που αναζητάει την πατρίδα του στα σύνορα δικαιοσύνης και δικαίωσης. Ξεκινά σαν ένα Ισπανικό CNS NSI και καταλήγει σαν ένα αστυνομικό μυθιστόρημα χαρακτήρων , νουάρ και ανατρεπτικό
«Το χειρόγραφο του καθρέφτη» – και άλλα ανέκδοτα κείμενα Λουίς Σεπούλβεδα, - (Opera)
“Έζησα σ ένα γκέτο, αν και οι πολίτες δεν έλεγαν ποτέ έτσι αυτό το τμήμα της πόλης. Μιλάω για κάποιους δρόμους που κατεβαίνουν ως τη χωματερή του λιμανιού, για παλιά σπίτια που επέζησαν από κάτι που ήταν χειρότερο από πόλεμο, αν και αυτό δε θα μαθευτεί ποτέ, για ξεφλουδισμένους τοίχους και για γραμματοκιβώτια στις εισόδους που έχουν πάψει εδώ και καιρό να δέχονται γράμματα, λογαριασμούς ή διαφημιστικά φυλλάδια.
Στο γκέτο κατοικούσαμε όσοι δεν είχαμε δικαίωμα να είμαστε εκεί, όσοι δεν έπρεπε ποτέ να έχουμε πάει εκεί, όσοι δεν έπρεπε να έχουμε γεννηθεί ποτέ σ αυτούς τους μακρινούς τόπους που τους έχουμε χάσει για πάντα. Στην πραγματικότητα, υποστηρίζουν κάποιοι, δε θα έπρεπε να έχουμε γεννηθεί πουθενά. Περιττεύουμε".
Ο Λουίς Σεπούλβεδα έχασε τη μάχη με τον κορονοϊό στις 16 Απριλίου 2020. Δύο χρόνια αργότερα, ο επιστήθιος φίλος και συνοδοιπόρος του -"φωτογράφος των συγγραφέων"- Ντανιέλ Μορτζίνσκι, με τη βοήθεια της οικογένειας του Λ.Σ., συγκέντρωσε μια σειρά ανέκδοτα κείμενα που παρουσιάζονται σε αυτόν τον τόμο, διανθισμένα με φωτογραφίες τραβηγμένες στα κοινά ταξίδια που έκαναν οι δυο τους τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Στραγγίζοντας το μπουκάλι των μαγικών χυμών ενός συγγραφέα που είχε πολλά να προσφέρει, ενός ακτιβιστή, αγωνιστή , μά πάνω από όλα ανθρώπου, έχουμε εδώ ένα βιβλίο πιο προσωπικό και σίγουρα ένα βιβλίο πριν και πάνω από όλα για φίλους του μεγάλου Λούις .
«Παρελθόν Χαμένο Στην Ομίχλη»- Λεονάρδο Παδούρα (Καστανιώτης)
Αβάνα, καλοκαίρι του 2003. Ο Μάριο Κόντε έχει εγκαταλείψει πια την αστυνομία και ζει αγοράζοντας και πουλώντας παλιά βιβλία. Κατά τη διάρκεια μιας εξερεύνησής του για αγορά βιβλίων, βρίσκεται μπροστά σε ένα θησαυρό, σε μια βιβλιοθήκη που περιέχει όλα τα περιζήτητα διαμάντια της κουβανικής βιβλιογραφίας. Ανάμεσα στα βιβλία, όμως, βρίσκει και κάτι άλλο: ένα απόκομμα περιοδικού της δεκαετίας του 50, το οποίο αναφέρεται σε μια τραγουδίστρια των μπολέρο που κάποια στιγμή εξαφανίστηκε σαν να την κατάπιε η γη. Η λήθη που έχει καλύψει τη ζωή αυτής της γυναίκας, της Βιολέτα δελ Ρίο, εξάπτει το ενδιαφέρον του Κόντε, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αρχίζει να υποψιάζεται ότι η μοίρα αυτής της τραγουδίστριας είχε συναντηθεί και με τη δική του, όταν ήταν παιδί. Και ο Κόντε ρίχνεται σε μια αναζήτηση που τον οδηγεί στις πιο επικίνδυνες γειτονιές της Αβάνας αλλά και στα ακόμη πιο επικίνδυνα μονοπάτια μιας παλιάς ιστορίας που πολλοί θα ήθελαν να μείνει για πάντα χαμένη στην ομίχλη του χθες. Ένας φόνος, ο Κόντε και ο συνεργάτης του, βασικοί ύποπτοι στο στόχαστρο της ασφάλειας. Μια διαρκής αναδρομή στην Κούβα του 60 και στο σήμερα σε ένα βιβλίο γεμάτο βιβλιοφιλικές αναφορές για τις Κουβανέζικες εκδόσεις από την εποχή των Ισπανών ,μέχρι σήμερα, την αξία των βιβλίων σε μια χώρα σε εκποίηση και ένα κόσμο που κινείται από την ανάγκη για επιβίωση αλλά και τον σεβασμό σε αξίες που είναι περισσότερο ανθρώπινες παρά κομματικές όπως η φιλία, η αφοσίωση, η συντροφικότητα, ο σεβασμός. Ο Παδούρα με τρόπο μαγικό σε βυθίζει σε δύο παράλληλες ιστορίες, αναμειγνύοντας πολιτική, βιβλιοφιλία, έρωτα, μυστήριο σε ένα ελκυστικό μείγμα από ρούμι, παλιό χαρτί, μπαχάρια και ασφυκτική υγρασία της Καραϊβικής. Ένα ταξίδι στις φαβέλες της Αβάνας, τους σύγχρονους απόκληρους αλλά και όσους ξεπουλώντας τα πάντα προσπαθούν να επιβιώσουν ζώντας με τα απομεινάρια του χθες, σε μια κοινωνία, που τα δολάρια έχουν γίνει πια ο θεσμός. Πυκνογραμμένο και καταιγιστικό, σε τραβά μαζί με τον Κόντε και τον Περιστέρη, σε μια περιπέτεια δίχως σύνορα, που θα αποζημιώσει διπλά τον βιβλιόφιλο αναγνώστη και φίλο των αστυνομικών μυθιστορημάτων.
«Ελίζαμπεθ Φιντς»- Τζούλιαν Μπαρνς (Μεταίχμιο)
Θα θέλαμε να σας συστήσουμε την Ελίζαμπεθ Φιντς. Σας προσκαλούμε να παρακολουθήσετε το σεμινάριό της «Κουλτούρα και Πολιτισμός». Οι ιδέες της δεν αρέσουν σε όλους, μα θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ξεκλειδώνουν τις φιλοσοφίες του παρελθόντος και εξερευνούν κομβικά γεγονότα που μας δείχνουν πώς να κατανοήσουμε τη ζωή μας σήμερα.
Ένα όμορφο, λιτό μυθιστόρημα για την ανεκπλήρωτη αγάπη γύρω από τον μοναδικό χαρακτήρα της στωικής, απαιτητικής καθηγήτριας Ελίζαμπεθ Φιντς. Ο Νιλ, ο αφηγητής, παρακολουθεί το μάθημά της, «Κουλτούρα και Πολιτισμός», που απευθύνεται σε ενήλικες όλων των ηλικιών. Κι εμείς παρασυρόμαστε από το διανοητικό του φλερτ με αυτή την κλειστή, συγκρατημένη αλλά και επιβλητική γυναίκα. Κι ακόμα και χρόνια μετά, ενώ πρόσωπα και πράγματα απομακρύνονται από τη ζωή του, εκείνη παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς, ακόμα και μετά τον θάνατό της, με τρόπο που τίποτε άλλο δεν το κάνει.
Ο Julian Barnes επιστρέφει με αυτό το συγκινητικό μυθιστόρημα και στρέφει το βλέμμα τους στις ανορθόδοξες μορφές που μπορεί να πάρει η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων.
«Ο Επιβάτης»- Κόρμακ ΜακΚάρθι (Gutenberg )
Δεκαέξι χρόνια μετά τον βραβευμένο με Πούλιτζερ «Δρόμο» το πολυαναμενόμενο νέο μυθιστόρημα του κορυφαίου, μάλλον, εν ζωή Αμερικανού συγγραφέα Κόρμακ ΜακΚάρθι σχεδόν ταυτόχρονα με την αμερικανική έκδοση και στα ελληνικά.
1980, Μισισίπι, 3.17 π.μ.: Ο Μπόμπι Γουέστερν, σωστικός δύτης, ανασύρει από τα σκοτεινά νερά, εννέα από τα δέκα θύματα ενός αεροπορικού δυστυχήματος. Τι απέγινε ο δέκατος; Μια σειρά γεγονότα αναστατώνουν αμέσως μετά την ήδη περίπλοκη ζωή του Μπόμπι και παράξενοι άνδρες αρχίζουν να τον παρακολουθούν. Ταυτοχρόνως στοιχειώνεται από το φάντασμα του λαμπρού επιστήμονα πατέρα του, ενός από τους εφευρέτες της ατομικής βόμβας, τις αναμνήσεις του από την αδελφή του Αλίσια, ιδιοφυή μαθηματικό αλλά και βασανισμένη ψυχή, και ένα τρομερό μυστικό.
Από τη δεκαετία του 1980 οργίαζαν οι φήμες ότι ο ΜακΚάρθι ετοίμαζε ένα νέο μυθιστόρημα, κάτι «μεγάλο», που θα αποτελούσε το επιστέγασμα της καριέρας του, κάτι που τον απασχολούσε πολύ, και είχε φτάσει μάλιστα στο σημείο να καλέσει τον ίδιο τον κορυφαίο Άγγλο κριτικό Χάρολντ Μπλουμ για να συζητήσουν από κοντά. Καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν, αρκετοί είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι απλώς δεν θα εκδιδόταν ποτέ άλλο κείμενό του ή ότι O Επιβάτης, όπως είχε διαρρεύσει ότι θα λέγεται το βιβλίο, δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ ή θα εκδιδόταν μετά θάνατον.
Η φετινή επιστροφή του ΜακΚάρθι, στα 89 του χρόνια, και μάλιστα με δύο μυθιστορήματα, τα οποία διαβάζονται ξεχωριστά, αλλά αποτελούν δίπτυχο, ήταν για τον διεθνή Τύπο το «εκδοτικό γεγονός της χρονιάς». Ο Επιβάτης και το Stella Maris, , είναι δύο πολυσύνθετα έργα που συνδυάζουν τον φιλοσοφικό στοχασμό με το σασπένς και με μια ευρύτερη ματιά στην επιστήμη και στα σημαντικά γεγονότα του 20ού αιώνα, αλλά και στα μεγάλα ζητήματα της ανθρώπινης εμπειρίας όπως είναι η αγάπη, ο έρωτας, ο θάνατος.
«Stella Maris»- Κόρμακ ΜακΚάρθι (Gutenberg )
Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του κορυφαίου εν ζωή Αμερικανού συγγραφέα Κόρμακ Μακάρθι ολοκληρώνεται με το δεύτερο, αυτοτελές, μέρος του μυθιστορηματικού δίπτυχου που ξεκίνησε με τον Επιβάτη.
«Η ασθενής είναι είκοσι ετών, Εβραϊκής/Καυκάσιας καταγωγής. Ελκυστική, πιθανώς ανορεξική. Ήρθε στο ίδρυμα πριν από έξι ημέρες, με το λεωφορείο και χωρίς αποσκευές. Η ασθενής είχε μέσα στην τσάντα της μια πλαστική σακούλα γεμάτη χαρτονομίσματα των εκατό δολαρίων –συνολικά πάνω από σαράντα χιλιάδες δολάρια– τα οποία επιχείρησε να δώσει στην υπάλληλο υποδοχής. Η ασθενής είναι υποψήφια διδάκτορας μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Σικ?γο και έχει διαγνωστεί ως παρανοϊκή σχιζοφρενής με μακροχρόνιο ιστορικό οπτικών και ακουστικών παραισθήσεων. Έχει φιλοξενηθεί σε αυτό το ίδρυμα δύο ακόμη φορές στο παρελθόν».
Αυτό είναι η ιστορία της Αλίσια Γουέστερν, νέας, ωραίας, σπάνιας ιδιοφυίας στα μαθηματικά, κόρης ενός επίσης λαμπρού επιστήμονα, ο οποίος είχε συμβάλει στην κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας. Προσέρχεται με τη θέλησή της στην ψυχιατρική κλινική Stella Maris και στις συνεδρίες με τον ψυχίατρό της συζητά για όλα τα σημαντικά ζητήματα της ζωής της: τα μαθηματικά, τη μουσική, τη φιλοσοφία, τον θεό, την αλήθεια, την τρέλα, τα παιδικά της χρόνια, τις παραισθήσεις της. Το πρόσωπο για το οποίο, αρχικά, αποφεύγει να μιλήσει είναι το σημαντικότερο για εκείνη, ο αδελφός της Μπόμπι (O επιβάτης).
«Οι Μεταφορές Του Βασιλιά»- Joshua Cohen (Gutenberg)
Για πρώτη φορά στα ελληνικά ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς, ο βραβευμένος πρόσφατα με το Πούλιτζερ Λογοτεχνίας Τζόσουα Κόεν.
Δύο νεαροί Εβραίοι, πρώην στρατιώτες στη Γάζα, ταξιδεύουν στη Νέα Υόρκη για να εργαστούν στον θείο του ενός, τον Ντέιβιντ Κίνγκ, φιλόδοξο, φιλοχρήματο και με πολλά οικογενειακά προβλήματα Εβραιοαμερικανό δεύτερης γενιάς και ιδιοκτήτη μεταφορικής εταιρείας. Πρώτη εργασία που τους αναθέτει είναι να κάνουν ουσιαστικά αυτό έκαναν και στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη: να διώχνουν από τα σπίτια τους ανεπιθύμητους ενοικιαστές.
«Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα» (The New Yorker). Συνδέει τη σύγχρονη κρίση στέγασης στις φτωχές μαύρες και ισπανόφωνες γειτονιές της Αμερικής με την παλαιότερη, σήμερα, σύγκρουση, στη Μέση Ανατολή, και επιχειρεί μια σειρά συγκρίσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και την Αμερική, τον καταπιεστή και τον καταπιεσμένο, την κυρίαρχη κουλτούρα και τη μειονότητα.
«Ιησουίτες -Οι κατακτητές (1540- 1773)»- Ζαν Λακουτύρ (Πόλις)
Λίγες συλλογικές περιπέτειες σημάδεψαν τόσο έντονα τον πολιτισμό μας όσο η περιπέτεια των Ιησουιτών, που σε διάστημα πέντε αιώνων ξεδίπλωσαν τη δράση τους σε όλο τον κόσμο.
Μεταρρυθμιστές που μπήκαν αμέσως στο στόχαστρο της Ιεράς Εξέτασης, θαρραλέοι κήρυκες του Ευαγγελίου στην Ιαπωνία, την Κίνα ή το Βιετνάμ, δημιουργοί της ουτοπίας της Παραγουάης, παγκόσμιοι πρεσβευτές του Βατικανού, εξομολόγοι ηγεμόνων, εχθροί των γιανσενιστών, παιδαγωγοί των «ελίτ», οι Ιησουίτες ενσάρκωσαν, στο πέρασμα των αιώνων, έναν χριστιανισμό ικανό να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των καιρών, ανοιχτό στην επιστήμη και τολμηρά εμπλεκόμενο στην πολιτική διαμάχη για το καλύτερο και το χειρότερο.
Από την ίδρυση του Τάγματος από τον Ιγνάτιο Λογιόλα, το 1540, μέχρι την κατάργησή του το 1773 από τον πάπα Κλήμη ΙΔ’, ο Ζαν Λακουτύρ αναψηλαφεί αυτή την εκπληκτική ιστορία και παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές μιας αέναης σταυροφορίας «προς μείζονα δόξα του Θεού».
"Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος. Κατασκευάζοντας τον λευκό ως αποδιοπομπαίο τράγο"- Πασκάλ Μπρυκνέρ (Εκδ. Πατάκη)
Ο παρεμβατικός και «προβοκάτορας», γι’ άλλους νεοαντιδραστικός,(ξέρετε ποιούς) Γάλλος φιλόσοφος και διανοούμενος εδώ βρίσκεται στα χωράφια του. Σηκώνει την κουρτίνα πίσω από την οποία βρίσκονται οι αιτίες που κατ’ αυτόν φτάσαμε από το τρίπτυχο της παραδοσιακής Αριστεράς «φεμινισμός, αποαποικιοποίηση, αντιρατσισμός» στην αμερικανική εκδοχή, «διαστροφή» τού για όλα φταίει «ο λευκός άνδρας». Ακολουθώντας πολλά περιστατικά ανασύρει στην επιφάνεια μηχανισμούς και ιδέες που κατ’ αυτόν μετέτρεψαν τον λευκό άνδρα σε «αρσενικό σατανά».
Με οργίλη και ειρωνική γραφή αναφέρεται στη δημιουργία του «επόπτη συνειδήσεων» που καταδικάζει τους κλασικούς, για την πολιτική αδυναμία της Ευρώπης, για τον πόλεμο κατά των αγαλμάτων στις ΗΠΑ, για την ηδονή του λιντσαρίσματος όσον αφορά τους κατηγορούμενους ως βιαστές που ακόμη βρίσκονται στο στάδιο της Δικαιοσύνης. Μια κριτική της πολιτικής ορθότητας που άλλους συγκινεί κι άλλους εξοργίζει. Ένα βιβλίο που θίγει τα κακώς κείμενα της Δυτικής κοινωνίας των πολιτικά ευνουχισμένων, "αλληλέγγυων" ,των κρατικών επιδοτήσεων και των ΜΚΟ, που ονειρεύονται κοινωνίες από ανέραστους, ανέμπνευστους ανθρώπους, που θα αστυνομεύουν οι νέοι αυτοδιορισμένοι σωτήρες του κόσμου. Ένα βιβλίο για σκεπτόμενους ανθρώπους.
Και μερικά άλμπουμ για συνοδεία των αναγνώσεων, χωρίς αξιολογική σειρά
1. HELLACOPTERS- "Eyes of oblivion"
2. Godfathers- "Alpha, beta,gamma,delta"
3. Joanne Saw Taylor-“Nobody’s fool”
4. THE CULT- “Under the midnight sun”
5. THE BLACK KEYS-‘Dropout boogie”
6. ZZ TOP –“Raw”
7. MARS VOLTA- “The Mars Volta album”
8. MARILLION- "An hour before its dark"
9. Beaux Gris Gris and the Apocalypse- Good times End times
10. NAXATRAS-IV
11. Tedeschi Trucks Band- "Im the moon.I Crescent"
12. Michael Monroe-"I live too fast to die young'
13. REEF- "Shoot me your ace"
14. Govnt Mule-"Heavy load blues"
15. Kris Barras band- "Death valley paradise"
16. SKID ROW-The gangs all here
17. HALLAS - "Isle of wisdom"
18. STRAY GODS- "Storm the walls"
19. Dana Fuchs-“Borrowed time”
20. A-Z- “A-Z”
Comments