Το παρόν κείμενο βασίστηκε σε ένα παλιότερο κείμενο πριν την κρίση που παραμένει επίκαιρο. Τυχόν διαφωνίες , που θα υπάρχουν πολλές, σεβαστές, κρατείστε τις για τον εαυτό σας όμως. Διάλογο α ς κάνετε με αυτούς που "επιβάλλουν" την μειοψηφία των εκλογικών αποτελεσμάτων πατώντας σε μια τεχνητή "Δημοκρατία" κ ένα Σύνταγμα που ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Γεια χαρά σε όλους. Σκόπευα να γράψω για το Rock of ages  και το φάντασμα της Όπερας που είδα στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο. Δεν μπορώ, δε μου βγαίνει .Δεν μπορεί αν μου βγεί, όταν ήμουν μάρτυρας, της διαστροφής του δήθεν αντιεξουσιαστή, Ελληνα, οργισμένου, λαϊκιστή, νεοφασίστα, που οδήγησε χθες ,ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της ζωής μου, ζωής μας στον όλεθρο και την πυρά. Από τους αρχαίους χρόνους, ο Έλληνας είναι θρασύδειλος. εξοστρακίζει τον αντίπαλο, δίνει κώνειο στο διαφωνούντα, προτιμά τον λαϊκιστή πολιτικό και ζει με δούλους, κ την γυναίκα στον γυναικωνίτη. Αρέσκεται  Σε εμφύλιους πολέμους με ξένα χρήματα και θεωρεί τον κάθε μη Έλληνα, βάρβαρο. Εκστρατεύει όπου δει χρήμα, Τροία, Συρακούσες, Περσία και είναι εκδικητικός, βλέπε Μέγας Αλέξανδρος. Πέρσες, ποιοι Πέρσες και καλά οι Πέρσες, στην Ινδία και το Αφγανιστάν, ποιός του είπε ότι τον ήθελαν. Μετά βρήκε τη Θρησκεία και το Βυζάντιο, που τον έκανε επαρχία του, μικρή και παραγνωρισμένη. Ύστερα ήρθε η ώρα της Τουρκοκρατίας, η λήθη, μέχρι την επανάσταση, χάρη σε κάτι ροκ εν ρολ καλόγερους ,γυναικάδες και αλητήριους σαν τον Παπαφλέσσα και μια αστική τάξη, που αποφάσισε να αποκτήσει βάση. Ιδεαλιστές σαν το Ρήγα Φεραίο  έδωσαν τη ζωή τους, για να θέσουν ιδεολογικές βάσεις και οπλαρχηγοί, πρώην κλέφτες ενώθηκαν να πολεμήσουν (να κάνουν τη βρώμικη δουλειά). Μόλις τα κατάφεραν, άφησαν τους επαγγελματίες πολιτικούς να μας βάλουν στο λούκι της κομματικοποίησης, Μαυροκορδάτος, Κωλέτης κλπ. Αμέσως ήρθαν τα δάνεια και ο εμφύλιος και οι ξένοι , που θέλαν τα λεφτά τους, εδίωξαν τους Τούρκους και μας έδωσαν το κρατίδιο μας. Μετά ήρθαν  το 1897, ΟΙ Βαλκανικοί, είχε προηγηθεί μια πτώχευση, δάνεια, η υπόθεση Πασίφικο, το μονοπώλιο, ο πρώτος παγκόσμιος, η Μικρασιατική καταστροφή, Ο δεύτερος παγκόσμιος, ο εμφύλιος και η Κορέα …Ελλάς ελλήνων χριστιανών, με κλαρίνα και μπουζούκια και προσφυγικά και την αστική τάξη (εισαγόμενη από τα χωριά) της αστυφιλίας, της αντιπαροχής και των πολυκατοικιών .Ανάπτυξη με το σχέδιο Μάρσαλ και εφοπλιστές με δανεικά Λίμπερτυ, δεκαετία του 60 κ κοινωνική αναταραχή, δικτατορία, Κύπρος και μεταπολίτευση, και ο σωτήρας εκ Σερρών. Μπείτε στην ΕΟΚ, (δεν μας ρώτησαν), μετά λαϊκισμός σοσιαλιστικής μορφής, από τα 1981, έκανε τους δεξιούς  Μαυρογιαλούρους να μοιάζουν νήπια. Η δικαιολογημένη μίζα του υπουργού Κοσκωτάς, Κουτσόγιωργας, γκόμενες αεροσυνοδοί και ύστερα ο τεχνοκράτης με τις κρεατοελιές και την είσοδο μας στο ευρώ. Όλα άλλαξαν εκτός από τους μισθούς .Εξαιρούνται τα δάνεια και οι επιδοτήσεις, που κάποιοι έδιναν αφειδώς στους αγρότες και οι μισθοί στις ΔΕΚΟ, πιο μεγάλοι από τους μισθούς το ιδιωτικού τομέα, παγκόσμια πρωτοτυπία. Κάποια μέρα κάναμε πρωθυπουργό, τον άνθρωπο που για λόγους εικόνας (image), πήγε για ποδόσφαιρο, μετά από 30 χρόνια και έσπασε τον αστράγαλο του, προφανώς νόμιζε ότι ήταν playstation…Ολυμπιακοί αγώνες, άλλα λεφτά σε συστήματα ασφαλείας, γερμανικά, υποβρύχια, ολλανδικές φρεγάτες, γαλλικά μιράζ, γερμανικά Leopard (ξεχάσαμε την ταπείνωση των Ιμίων- τους νεκρούς αεροπόρους). Άνοδο της λαϊκής δεξιάς (με κοστούμια  από το Λονδίνο-χαχα) Το 2008 έκαψαν την Αθήνα, για έναν άδικο θάνατο, μια δολοφονία. Μας έμαθαν ότι η λεηλασία δικαιώνει το αίμα ενός παιδιού. Παράλληλα μάθαμε ότι νομική επιστήμη είναι  η σπίλωση του νεκρού (βλπ υπερασπιστική γραμμή Κούγια). Μετά ήρθε το παιδί των σπορ, άξιος συνεχιστής του γκομενιάρη μπαμπά, καλός στην εικόνα κ στα Ελληνικά με Αμερικάνικη προφορά. Ανίκανος σε όλα τα άλλα. Χωρίς να μας ρωτήσει συνέχισε την πολιτική Αλογοσκούφη, «δώστε εναύσματα στους ξένους» . Μας έφερε το ΔΝΤ, χωρίς δημοψήφισμα. Μετά μας έφερε δάνεια κ μετά την έκανε και έβαλε τον τραπεζίτη, πάλι χωρίς να μας ρωτήσει, πρωθυπουργό. Τώρα  μας λέει  ο έτερος αρχηγός εκ Καλαμών, 20-30 χρόνια υπομονή. Αλήθεια, ποιόν θα συναγωνιστείς? Τον Τούρκο που είναι σε ανάπτυξη ή τον Ινδό, που παράγει αυτοκίνητα και φάρμακα ,έστω και αντίγραφα. Με υπουργούς σαν τους Βενιζέλο,Βορίδη,Λομβέρδο, αποφοίτους νομικής θα ανταγωνιστούμε τεχνοκράτες ? Σε πείσμα όλων κάποιοι διαδηλώνουν και ας μην συμφωνώ μαζί τους, βλπ ΠΑΜΕ. Διαφωνώ γιατί τρέφουν τον συνδικαλισμό και τις ΔΕΚΟ, που είναι υπεύθυνες για το Ελληνικό αίσχος, με μισθούς δημοσίου, που δεν συναντάς στον ιδιωτικό τομέα. Τουλάχιστον όμως διαδηλώνουν. Σε αυτή την χώρα της μόρφωσης, της παιδείας,  των πνευματικών ταγών, που «δεν θέλουν να γίνουν βουλευτές», είχαμε το χθεσινό αίσχος. Η ελληνική Αστυνομία, να προστατεύει την Βουλή και ο ιστορικό κέντρο της πόλης που γεννήθηκα, εγώ ,ο πατέρας μου και τα παιδιά μου, να καίγεται. Να μην καίγονται το ΔΝΤ και οι τράπεζες, αλλά το κτίριο του  «Απόλλωνα» κ του «Αττικόν», το ‘Αστυ’. Βέβαια ο αντιεξουσιαστής δεν πάει στον κινηματογράφο, εκτός αν πρόκειται για τα "μαθήματα Αμερικανικής  ιστορίας" κ τον Ράμπο και αυτά μεταγλωττισμένα. Αλλά τι να πούμε όταν στην Ελλάδα, ακόμη τιμούν κάποιοι το ΕΑΜ που αιματοκύλισε τη χώρα, για να την κάνει «Σοσιαλιστική» και  ξεχνάνε το Μελιγαλά και την ΟΥΛΕΝ. Όταν τη Μακρόνησο και τη Γιάρο, τα έκαναν σημαία τους  ανεγκέφαλοι, [που δεν ξέρουν τι σημαίνει λήθη και ύβρις και μιλάω για του φωτισμένους πατριώτες –Δεξιούς, που προστάτευαν τον κάθε βιομήχανο, που έβγαζε τα κεφάλαια  του στην Ελβετία. Χώρα των άκων, χώρα χωρίς ιστορική μνήμη, χώρα του Πολυτεχνείου και της Νομικής, που απέκτησαν πια άλλο χρώμα. Άσυλο, από πρυτάνεις ανεύθυνους, που αφήνουν την πόλη βορά στο έλεος επικινδύνων που τους νοιάζει όχι η «Αν-αρχία», όχι αντιεξουσιαστές, αλλά τραμπούκοι, λεηλάτες, πράκτορες και συνεργάτες, των εκάστοτε εξουσιαστών ,άμεσα ή έμμεσα. Οικτίρω όλους εμάς και  εμένα μαζί, που δεν έχουμε το θάρρος, τον κάθε δήθεν ταραξία ας είναι γιός ή κόρη ή αδελφός μας , να μην τον παραδώσουμε στις Αρχές (γιατί αλλωστε θα τιμωρηθεί?) αλλά να τον οδηγήσουμε στα Γκούλαγκ, που οι « σύντροφοι»  της κας Παπαρήγα, οδηγούσαν τους κοινωνικά απροσάρμοστους. Όταν καις βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους είσαι χειρότερος από ζώο, είσαι άνθρωπος και κανένα Νταχάου δεν σου είναι αρκετό Σε λίγους μήνες έρχονται  οι Skynyrd  ακολουθούν οι  BLACK SABBTH ( με η χωρίς τον Ward) μετά οι RED HOT CHILI PEPPERS. Θα είμαστε όλοι εκεί όπως ήταν όλοι στην Ελλάδα και μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και την 22η Απριλίου του 1967και μετά την ψήφιση του μνημονίου.  Αδιάφοροι, χαρούμενοι για την ροκ αισθητική μας και το ανεξάρτητο ροκ πνεύμα μας. Για αυτό μας χαίρομαι, αναγεννιόμαστε  από τις στάχτες μας σαν φοίνικας… τόσο ροκ, τόσο όμορφο …με πήρε η μυρωδιά από τα χημικά και τα αποκαίδια… Ελλάδα του Μπέου, του Πατέρα, Του Μαρινάκη, του Βαρδινογιάννη, του Ψωμιάδη, του Τροχανα…Δ.Ν.Τ, το είχε πει και ο Al , NEW WORLD ORDER…Αριστοτέλη δεν διάβσα , ούτε Πλάτωνα, ήμουν θετικής κατεύθυνσης… διάβασα μόνο πολύ χημεία και αγαπώ το H2SO4..πολύ Υ.Γ Ακολούθησαν αυτό το κείμενο, η χρεωκοπία και ο λαικισμός του "καταληψία" πρωθυπιυργου. Η Σωτηρία Μητσοτάκη, με το Μεγάλο περίπατο , την Ελλάδα 2.0,την διάλυση του ΕΣΥ, την ακρίβεια, ο Κασελάκης, το gloden boy της 'Αριστεράς" και η διάσπαση των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν χωράνε τα SUV στο παρκινγκ της Κουμουνδούρου. Κωρονοιός, ΗΕλλάδα μαθημένη στα επιδόματα, Rafal κ Φρεγάτες αλλα κ 1 εκατομμύριο νέοι Ελληνες στο εξωτερικό. Μεταναστυευτικό και η χώρα μια ατελείωτη χωματερή , ενήλικων οικονμικών επι το πλόιστον, παράνομων μεταναστών ακι Μουσουλμάνων που ονειρεύονται τη Σαρία στην Ευρώπη. Στη χώρα μας, ευδοκιμεί η φαιδρότηατα, οι κηραλοιφές, η φωνή λογικής (οι υπόλοιποι είμαστε παράλογοι?ίσως_ και η Κωσταντοπούλου με τη μόνιμη διαμαρτυρία και το σύντροφο της συν Βουλευτή. Τιμωρείσαι γιατί δεν έκοψες απόδειξη, αλλά οχι γιατί έστησες τις τηλεοπτικες άδειες για να ελέγχεις τα ΜΜΕ, βλ Παππάς. Τιμωρείσαι γιατί πίνεις καφέ στο αυτοκίνητο, αλλά οχι γιατί παρέδωσες τον ΟΣΕ στους Ιταλούς για φραγκοδίφραγκα και κατέληξες με συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ,-ΝΔ στο δυστύχημα των Τεμπών και 53 νεκρους, που απλά πήγαιναν σπίτι τους. Τιμωρείσαι γιατί δεν βάζεις φυσικό αέριο, οπτική ίνα ή δεν χρησιμοποιείς πιστωτική όπως ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ το κράτος (ελευθερία επιλογών σε Δυτική δημοκρατία) αλλά οχι για τους 100 νεκρούς στο Ματι (που δεν ήξερε ο Αλέξης που έκανε ταξιδάκι), εκεί κα Δούρου ήταν πλημμέλημα.. Τιμωρείσια με το ακριοβότερο ρεύμα στην Ευρώπη, το χειρότερο ιντερνετ, την ελάχιστη εως ανύπαρκτη κοινωνική περίθαλψη γιατί τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και ΜΚΔ δημιουργησαν τη γενθιά της απάθειας που έχει απεμπολήσει το βασικό δικαίωμα της ,αυτό της ψήφου. Στη χώρα των αριστερών με δεξιά τσέπη και των δεξιών που ονειρεύονται γάμους ομοφύλων, γιατί όλα τα άλλα έχουν λυθεί, κοιτάμε τί γίνεται στο γειτονικό Ισραήλ και αναρωτιόμαστε τί θα κάναμε εμείς? Στη χώρα των τραπεζών και της τεχνολογίας που θα μειώσει και άλλο τις θέσεις, του τουρισμού που αυξάνει σε αριθμούς και εμιώνεται σε έσοδα, χαμογελάμε. Γιατί είναι μεταδοτικό και τα πρωινάδικα το επιβάλλουν. Το μόνο επίκαιρο σε αυτή τη χώρα είναι ο στίχος των THE WHO από το "Wont get fooled again"...new boss, smae like the old boss

Το διασημότερο στρατόπεδο αιχμαλώτων αξιωματικών των συμμάχων στον ΒΠΠ σε μια περιγραφή πουστοιχεία της αγγίζουν τα όρια του παραλόγου, αλλά δυστυχώς είναι αληθινά. Στο Κόλντιτς, οι Γερμανοί επέλεξαν τον παλιό πύργο για να στεγάσουν τους πιο επιρρεπείς σε αποδράσεις, επικίνδυνους για την εικόνα του Ράιχ,, αιχμάλωτους συμμάχους αξιωματικούς. Αρχικά έγκλειστοι ήταν Πολωνοί, Γάλλοι και Βρετανοί. Μέχρι το τέλος του πολέμου, είχαν προστεθεί Αμερικανοί, Ολλανδοί, Βέλγοι, όλοι με ένα κοινό χαρακτηριστικό την επιθυμία να αποδράσούν και να επιστρέψουν στην δράση. Η αληθινή ιστορία του Κολντιτς, δεν είναι αυτή των αποδράσεων, που κάποιες αποτελούν απολαυστικόαφήγημα, κάποιες αποτέλεσμα σχεδιασμού και ευφυίας , κάποιες άλλες αποτέλεσμα, επίμονής και τύχης. Η αληθινή ιστορία είναι αυτή της ταξικής διάκρισης, του φυλετικού διαχωρισμού, των εθνοτικών αντιπαλοτήτων ακόμη και σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Οι Βρετανοί αξιωματικοί είχαν το δικαίωμα να έχουν ορντινάντσες, και το έκαναν πράξη σε σημείο εξοργιστικό. Με χωριστούς θαλάμους, φαγητό και «δικαιώματα», η ταξική εμπάθεια των Βρετανών αποφοίτων ιδιωτικών σχολείων και κολεγίωνσυνεχίστηκε και πίσω από τα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αποκορύφωμα, ο«ήρωας» πιλότος, δίχως πόδια Μπάντερ, που δεν επέτρεψε στην ορντινάντσα του Αλεξ Ρος , τηαπόδραση ή ανταλλαγή για να μη χάσει τον «δούλο» του, ενώ περίμενε από αυτόν να τον λατρεύει και μεταπολεμικά. Στο βιβλίο περιγράφονται λεπτομερώς, οι συνθήκες διαβίωσης, πως τα διάφορα έθνη συγχρωτίστηκαν και σε κάποιες περιπτώσεις συνεργάστηκαν. Το αλκοόλ από τους Πολωνούς, η ραδιοφωνική ενημέρωση από τους Γαλλικούς κοιτώνες, η επαφή με την Μ. Βρετάνια και η αποστολή μέσω δεμάτων ιδιωτών και ανυπάρκτων συγγενών , υλικού για αποδράσεις που επεξεργάζονταν και βελτίωνέ η ΜΙ9 με επικεφαλής τον Κρίστοφερ Κλάτον «Κλατι». Ένας διαρκής αγώνας χρόνου και παρατηρητικότητας ανάμεσα στους αιχμαλώτους και τον υπεύθυνο ασφαλείας Έγκερς, που όντας πρώην δάσκαλος, επιθυμούσε με Πρωσική πειθαρχία την αποτροπή αποδράσεων με τα ελάχιστα ανθρώπινα θύματα. Σε αντίθεση με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα στρατόπεδα εξόντωσης, το Κολντιτς είχε μέχρι και ελίτ αιχμάλωτους, έναν ανιψιό του Τσώρτσιλ-κ κομμουνιστή, ένα εκ αποστάσεως μέλος της Βασιλική οικογένειας αλλά και ανθρώπους που η συνωνυμία τους με γνωστά πολιτικά πρόσωπα βοήθησε να μην εκτελεστούν και να μείνουν ζωντανοί, ως πιθανά διαπραγματευτικά χαρτιά σε μια δυσμενή έκβαση του πολέμου.. Οι «διάσημοι» αιχμάλωτοι και η τύχη τους είναι αυτοί που στο τέλος του βιβλίου έχουν ειδική μνεία, μιας και απομακρύνθηκαν από τα Ες Ες για να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι- ανταλλάγματα την ώρα της τελικής ήττας των Γερμανών. Ξεχωρίζει επίσης ο ερωτύλος Τσέχος πιλότος Τσένεκ «Τσέκο» Τσαλούπα που με τη σχέση του με τη βοηθό οδοντιάτρου Ιρμα Βέρνικε δημιούργησε ένα δίκτυο κατασκοπείας και ανταλλαγής υλικών που έσωσε τους κρατουμένους, ειδικότερα στο τέλος του πολέμου από μια επικείμενη επέμβαση των Ες Ες.. Γλαφυρό, κατατοπιστικό και ογκώδες το βιβλίο σε περιδιαβαίνει στα κελιά ,τις συνήθειες και τις συνωμοτικές διαδικασίες των αιχμαλώτων αλλά και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Στη Γερμανική φρουρά, τους διοικητές της τα πιστεύω και τις δυνατότητες της καθώς και στην απροθυμία τους να σταλούν στο Ανατολικό μέτωπο ή να αφήσουν τα Ες Ες να έχουν τον πρώτο λόγο. Αλληλένδετη η ζωή αιχμαλώτων και φρουρών, όσο ο πόλεμος χειροτέρευε για τη Γερμανία και τα τρόφιμα μειώνονταν, τόσο πιο συνδεδεμένη ήταν η διαβίωση και των δυο πλευρών. Η διαταγή του Χίτλερ να εκτελούνται δραπέτες και κομάντο, μια άλλη μελανή σελίδα στην ιστορία του ΒΠΠ, περιγράφεται αδρά μαζί με τον αντίκτυπο της στους τρόφιμους του στρατοπέδου. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στον Ινδό γιατρό Μαζουμντάρ και την ρατσιστική και απαξιώτική στάση των Βρετανών αξιωματικών στο πρόσωπο του αν και Βρετανομαθης και σπουδαγμένος στη Μ. Βρετανία ο ίδιος. Η άρνηση του να συνταχθεί με τους Ινδούς Εθνικιστές που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, πως αυτό άλλαξε την στάση των υπολοίπων Βρετανών στο πρόσωπο του και η προσωπική του ιστορία συγκινούν αλλά δείχνουν και το μέγεθος του ρατσισμού και της στενομυαλιάς των αποικιοκρατών Βρετανών, ακόμη και στην αιχμαλωσία Αντίστοιχα ο συνεργάτης των Γερμανών στο ραδιόφωνο Γουόλτερ Πέρντι, που ήρθε ως καρφί, ξεσκεπάστηκε και τελικά μεταφέρθηκε εκτός στρατοπέδου . Οι αποδράσεις του βιβλίου είναι από εξωφρενικές έως καλοσχεδιασμένες ενέργειες που είχαν κίνητρο την επιθυμία για ελευθερία. Μερικές κωμικές όπως ο καραφλός Γάλλος Ερίκ Μπουλέ που προσπάθησε να δραπετεύσει μεταμφιεσμένος σε Γερμανίδα, άλλες τραγικές όπως του Μάικ Σίνκλαιρ, που η αποτυχίες του ,του κόστισαν τελικά την ίδια του την ψυχική υγεία. Το βιβλίο με τα στοιχεία και τις ιστορίες του θα σας συναρπάσει, αναλυτικό, σωστά γραμμένο δεν κουράζει αλλά διεγείρει την επιθυμία να μάθεις την κατάληξη της κάθε προσπάθειας. Οι αθλητικοί αγώνες, το «σκαμνόσφαιρο ένα παιχνίδι έμπνευσης των αιχμαλώτων, μίξη ράγκμπι, ποδόσφαιρου και Κατς, τα θεατρικά έργα και η χορωδία όλα ήταν αναγκαία και εκφάνσεις μιας ενεργητικότητας και μιας αβεβαιότητας, που οι ψηλοί τοίχοι του Κόλντιτς μόνο ενίσχυαν. Η λήξη του πολέμου με τις ανησυχίες για εκτελέσεις και η αυτοτοργάνωση της αντίστασης των αιχμαλώτων θα συγκινήσει. Περισσότερο όμως θα συγκινήσει η ιστορία των αιχμαλώτων Εβραίων σε ένα εργοστάσιο κεραμοποιίας –θανάτου, λίγο πιο πέρα από το στρατόπεδο αιχμαλώτων. Εβραίων που όσοι δεν πέθαναν από κακουχίες οι περισσότεροι εκτελέστηκαν από τα Ες Ες κατά την αποχώρηση τους και ουδείς ποτέ αναφέρθηκε σε αυτούς.

Subscribe: https://bit.ly/1000modsYT 1000mods - Cheat Death Taken from "Cheat Death" To be Released November 8, 2024 Stream and Purchase: https://orcd.co/cheat_death https://ougabooga.com/ Get in touch with 1000mods: http://www.1000mods.com / 1000mods / 1000mods http://www.1000mods.bandcamp.com

Brand Bjork shouldn't be referred to as the x KYUSS drummer but as a musician of his own status and history. Another album with his new band and the power trio ,is on the forefront. MASTERS OF REALITY, CREAM,CACTUS,Jimi Hendrix are all present. Psychedelic heavy guitars, stripped down, monolithic drums and groove are all ever present. Songs like "Down the mountain", "Duck the daze" arte among the best songs that Hendrix and MOUNTAIN never wrote. Mario Lalli (Yawning Man, Fatso Jetson, Desert Sessions) on bass guitar and Brant BJORK band alumni Ryan Güt on drums are Bjork's musical companions and they share the same vision. The Frank Marino inspired "Magic surfer magazine" is a slow, tripy musical wave that explodes on the shores of the Californian desert, on the stoned brains jetty. The groove goes on at "Sunshine (is make love to your mind)" a six minute song, full of bare down drums and a bass line that wakes up the dead in the desert,creating desert corruption and gaps where magical mushrooms reveal, to devour the loveless world. What i love at BBT is that they live music to breath, no selfishness and egoism, just the groove that doesn't necessary has to support the lead singer, guitar player role but evolves organically, like the Eden's serpent around the listener till it takes him /her to the cosmic void,where it came from."Once upon a time in the desert"  is an album of a power trio, that enjoyed been in the studio together, exchanging grooves and ideas together. A trio that loves the distortion, the fuzz and the low frequencies and lives in a steady diet of late 60s,early 70s rock bands. 'Rock n roll in the dirt" is a slow dive in the heavy groove of the band, dirty and distorted,with slow, sludge melodies, a bit on the QOTSA side but less alternative and more 70s inspired. In 42 min, this trio sets the standards for some primitive, stripped down, bare, soulful rock n roll with distortion as the high priest of their preaching, a psychedelic journey to the center of the desert universe .7,5

Video Credits: Desert Surf Kid - Frankie Luna Desert Surf Veterano - Sean Wheeler Concept: Mario Lalli, John Kasner, Cale Bunker Cale Bunker - Director Andre Toselli - Director of Photography Freddie DeSota - Backside Carves Stevie Gee - Animation & Illustration Jen Bunker - Set dressing and design

Η Κούβα των 90ς, της γραφειοκρατίας, του χαφιεδισμού και της καταπίεσης μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου που αφυπνίζεται μέσω του διαβάσματος και της μουσικής σε ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα απο τον εγγονό του Τσε Γκεβάρα. Σπάνια ένα μυθιστόρημα είναι τόσο μουσικό, όσο το μοναδικό του εγγονού του Τσε Γκεβάρα. Ο Canek Sanchez Guevara σε μια μικρή σε μέγεθος αλλά μεγάλη σε συναισθήματα και ένταση, σύνθεση, παρουσιάζει την Κούβα, μετά την επανάσταση. Η πατίνα του χρόνου και του εμπάργκο, είναι το μόνο στολίδι στο κομματικό κουφάρι του πρώην επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο. Ο κεντρικός ήρωας, είναι γνήσιο δημιούργημα της επανάστασης. Παιδί ενός αγράμματου επαναστάτη και μίας αστής που προσχώρησε στο όραμα της ισότητας και της ελευθερίας. Καταπιέζεται από μικρή ηλικία να είναι πιστός στα κομματικά του καθήκοντα και μετρίως μέτριος στα υπόλοιπα. Όπως σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, η κομματική προσήλωση εξασφαλίζει την άνοδο στα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας και μια θέση στο Δημόσιο. Εξασφαλίζει την κομματική ταυτότητα, που τόσο αμήχανα αλλά με γνώση της δύναμης της θα επιδείξει ο κεντρικός ήρωας , όταν τον σταματήσουν για εξακρίβωση κάποιο βράδυ. Η πρώτη γνωριμία με την πραγματική Κούβα θα είναι στα λόγια του αστυνομικού, μόλις την δει «συγγνώμη, αλλά ένας μαύρος , που τρέχει μέσα στη νύχτα είναι πάντα ύποπτος». Ένας μαύρος που τρέχει να προλάβει το λεωφορείο... Οι όποιες ομοιότητες με την χώρα στην αντίπερα όχθη , θα χαρακτηριστούν συμπτωματικές. Η αφύπνιση του ήρωα, η μεταστροφή του από ένα πιστό αν και αδιάφορο υπηρέτη μίας ιδέας που αραχνιάζει στα γραφεία, βαριεστημένων κρατικών υπαλλήλων που αντιμάχονται την τροπική ζέστη και την φθίνουσα επανάσταση, θα γίνει με τον μόνο τρόπο που ανατρέπει τα απολυταρχικά καθεστώτα, το διάβασμα, που θα ενθαρρύνει η μητέρα του και την επαφή του με την μουσική. Η ενηλικίωση του σε μια χώρα που αλλάζει και γίνεται πιο εσωστρεφής, ειδικά μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και την εμφάνιση των κουπονιών και των «διπλών» καταστημάτων, με αγαθά μόνο για τους ξένους και τους κατέχοντες σκληρό νόμισμα, θα είναι σκληρή. Ένας γάμος που θα απασφαλίσει την αίσθηση της μοναξιάς ,θα τον οδηγήσει στην φυγή και στην παραίτηση. Στην ρουτίνα του ζω και επιβιώνω, που θα ταλανίζει μόνο η βοήθεια με σκληρό συνάλλαγμα της μητέρας του από την Ισπανία και η Ρωσίδα συγκάτοικος στην οκέλα, που του επιτρέπει να αγοράζει κάποια αγαθά που για τον μέσο δυτικό θεωρούνται στοιχειώδη. Το περιδιάβασμα του στους φημισμένους παραθαλάσσιους δρόμους της Αβάνας, την παρακμιακή πόλη που καλεί τον απλό Κουβανό, να μεθύσει με φτηνό ρούμι, να ακολουθήσει τις επιταγές του κόμματος σε συγκεντρώσεις στη δουλειά, την γειτονιά, όπου χρειάζεται να προασπίσει την επανάσταση, η παρακολούθηση από το αυταρχικό, πρώην επαναστατικό καθεστώς, κάνουν την ανάγνωση πιο πνιγηρή και από μια βόλτα στο κέντρο της Αβάνας , κατα καλόκαιρο ,με χαλασμένο κλιματιστικό. Η παρομοίωση του κόσμου, των ανθρώπων, με δίσκους 33 στροφών, που έχουν χάσει την λάμψη τους και έχουν φθαρεί, ακολουθεί κάθε λέξη, κάθε γραμμή. Χαρακτηρίζει την οπτική του κεντρικού ήρωα αλλά και του βιβλίου. Ο δίσκος του ήρωα, είναι θολός, όπως θολά είναι και τα μάτια και τα όνειρα των συμπατριωτών του, σε μια χώρα όπου η ζωή έχει γίνει επιβίωση και αποδοχή του πεπρωμένου που αποφασίζεται στα γραφεία του κόμματος και της κομματικής νομενκλατούρας. Η φλόγα της αντίδρασης, θα έρθει με την επαφή του με μια παλιά φωτογραφική μηχανή, από την ανάγκη του, να νιώσει και πάλι, ενεργός, αυτόνομος, έξω από τις νόρμες που του έχει ορίσει ο πατέρας του, που τον πρόδωσε το ίδιο του το κόμμα και η κομματική του ταυτότητα. Μέσα από τον φακό της μηχανής, θα γνωρίσει στα μέσα της δεκαετίας του 90, όπου διαδραματίζεται η ιστορία, μια γενιά ανθρώπων, που κουράστηκαν και θέλουν το δικαίωμα να αποφασίσουν αυτοί αν θα πιουν μια κοκα κολα ή όχι. Αυτοσχέδιες σχεδίες, βάρκες και πλοιάρια που φεύγουν πια μέρα χωρίς να ντρέπονται, παρά μόνο να φοβούνται, μέρα μεσημέρι. Φίλοι που αποχαιρετούν τον παράδεισο της γραφειοκρατίας και της κομματικής πίστης για μια θέση σε ένα σκυλοπνίχτη, που θα τους μεταφέρει στο όποιο, Αμερικάνικο όνειρο. Η προσωπική του αποσύνθεση θα σταματήσει και θα φουντώσει μέσα του η φλόγα, που συντηρούσε με το διάβασμα και την μουσική. Σαν άλλος Οργουελικός ήρωας, θα αποτινάξει εν γνώσει του την σχέση του με το καθεστώς, την κομματική του ταυτότητα και με αφορμή, το βούλιαγμα ενός κλεμμένου ρυμουλκού, που θα παρουσιαστεί ως αντεπαναστατική πράξη από τις ειδήσεις, θα έρθει σε ρήξη με το παρελθόν που τον έχει ευνουχίσει ψυχικά. Η συνειδητοποίηση της ατομικότητας, το δικαίωμα στην επιλογή του παρόντος και του μέλλοντος, θα καθαρίσουν το θολό ήχο του δικού του 33αριου δίσκου. Αφήνοντας την Κούβα του Κάστρο πίσω του θα ανέβει σε μια βάρκα, που αφού φωτογραφηθεί στην έξοδο της από την ακτοφυλακή και τους δημοσιογράφους, θα οδηγηθεί στον επερχόμενο κυκλώνα. Ο δίσκος των 33 στροφών, θα έχει απελευθερώσει την μουσική του για πάντα, πέρα από λογοκρισίες και ταξικά, αγωνιστικά οράματα. Σε μόλις ογδόντα οκτώ σελίδες, γεμάτες μουσικότητα και θάρρος, ο Γκεβάρα θα μας μεταφέρει στο καφκικό περιβάλλον της Κουβανέζικης γραφειοκρατίας, της φτωχοποίησης στο όνομα της επανάστασης ενός ολόκληρου λαού, στην χώρα του χαφιεδισμού, της κομματικής υποταγής και του φόβου. Όλα όσα οι πλούσιοι Δυτικοί τουρίστες γυρνάνε τα μάτια τους αλλού, για να μην τα βλέπουν, προκείμενου να πιουν το φτηνό ρούμι τους, και να καπνίσουν τα πούρα τους, παρέα με τις Κουβανές που περιμένουν μερικά αμερικάνικα δολάρια για να κοιμηθούν μαζί τους. Ένα βιβλίο, γεμάτο από την ένταση της συνειδητοποίησης του μακροχρόνιου εγκλεισμού σε έναν ιδεοληπτικό «παράδεισο» για λίγους και κόλαση για πολλούς. Όταν τα μυαλά ανοίξουν, η επιλογή της ελευθερίας με όποιο κόστος είναι η μόνη λύση. Τα βιβλία και η μουσική για μια ακόμη φορά λυτρώνουν και σπάνε αλυσίδες. Ο Γκεβάρα τιμά τον παππού του, με ένα κείμενο, αγωνιστικό αντάξιο του χαμού του Τσε στην Βολιβία. Μόνο που αντί για σφαίρες, πυροβολεί με λέξεις. Λέξεις αιχμηρές, βυθισμένες στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ένα γνήσια αντικαθεστωτικό βιβλίο, που θυμίζει έντονα το «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς». Είναι πραγματικά κρίμα που ο θάνατος του συγγραφέα του, μας στέρησε την δυνατότητα να περιμένουμε και άλλες δουλειές του. Ακούγεται συνοδεία του: Area 52, Rodrigo Y Gabriela & C.U.B.A.

RADIOACTIVE is a project rock band founded in 1991 by the Swedish guitarist, songwriter and producer Tommy Denander (now also the mastermind behind GIANT among others). Denander is a spectacular musician who has contributed so much to the music and a list of his credits is staggering and far too long to cover in few lines, a modern Desmond Child for the European melodic rock scene and more! You know exactly what to expect with Denander’s music, he's the master of hard but melodic rock with a real touch of class too and you cannot go wrong with any of his albums. “Reset”, is the sixth album under the RADIOACTIVE name, showcases a collection of energetic and melodic songs to celebrate Tommy Denander's talent in composing great melodic hits! As with the previous releases, Denander has brought in a stellar group of vocalists with the likes of Jeff Paris, Robin McAuley, Joey Vana, Jim Jidhed all making significant contributions. Once again Tommy Denander plays guitar, bass and keyboards, and together with Tommy, the famous producer Mutt Lange and Lenna Paris, provide awesome backing vocals. This an album of AOR excellency with top of the album the same titled song,a positively driven melodic slow tempo where McAuley surpasses himself and even his best MSG days, a song warm as the sun rays on your face in the cold Scandinavian winter, uplifting and emotionally charged. But this is not the album's only strong moment. From TOTO to Huey Lewis and the News inspired "Midnight train", the album is full of catchy melodic rock songs. Among the various singers, Jim Jidhed makes the best appearance with his deep , heavy voice, reminiscent of Beef Byford (SAXON) in their melodic attempts, he brings extra depth and "heaviness" in the songs. There is the heart breaking "Open spaces" where SKAGARACK would be proud of their legacy to Scandinavian melodic rock. Denander is the master of his own games , combining excellently and with great craftsmanship heavy,melodic guitars in the vein of Lukather and Keyboards tasteful as Jonathan Cain's touches. The guitars at "Sweet little Tina" with Jeff Paris, wink at US melodic rock and NIGHT RANGER, so nobody stays unhappy. "Reset" is one of the AOR albums where West Coast meets Scandinavian melodic rock,with all the ingredients in the right place to create the melodic, syrup filled, rock we love to enjoy, by the sea with a glass of wine, or in along car ride in the mountain meandering roads, with the proper ,female, company.A journey to the past to bring the best elements in today's sterile melodic rock scene with excellent songwriting, clear production and tasteful singers. 8,5

Chris Stapleton's album 'Higher' is out now. Listen here: http://strm.to/Higher Listen to Chris Stapleton’s complete collection: http://strm.to/chrisstapletonmusic Sign up to receive email updates from Chris Stapleton: http://umgn.us/chrisstapletonupdates Keep up with Chris here: Website: http://www.chrisstapleton.com Facebook: / chrisstapleton Instagram: / chrisstapleton Twitter: / chrisstapleton #ChrisStapleton #Higher #ThinkImInLoveWithYou #CountryMusic

Δεύτερη προσπάθεια για τον αφροαμερικανό Colson Whitehead με κεντρικό ήρωα τον ομόφυλο του Ρέι Κάρνει, διαπρεπές μέλος της μαύρης κοινότητας του Χάρλεμ, αυτοδημιούργητος επαγγελματίας, ιδιοκτήτης ακίνητων και παλιότερα (?) κλεπταποδόχος. Το βιβλίο αποτελεί την απόλυτης έκφρασή της καθαρτικής δύναμης της φωτιάς. Η φωτιά ως κινητήριος δύναμη για τον άνθρωπο Κάρνει, που του κατατρώει τα σωθικά ωθώντας τον σε κοινωνική ανέλιξη και αποδοχή από την ίδια την κοινότητα του πρώτα και στη συνέχεια από τους λευκούς. Η πρώτη ιστορία αγγίζει τη δεκαετία του 70, τη Ντίσκο και τη γενιά των έγχρωμων παιδιών που απεμπολούν τους αγώνες για τα κοινωνικά δικαιώματα και χαίρονται τα προνόμια της μεσοαστικής μαύρης τάξης που διαχωρίζεται από το παλιό Χάρλεμ που βουλιάζει στην λαίλαπα της γκετοποίησης. Ο Κάρνει με αφορμή κάποια εισιτήρια για την έφηβη κόρη του για το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν , για να δει τους Τζάκσον Φαιβ, αναγκάζεται να διαβεί το Ρουβικώνα και να αντιμετωπίσει το παρελθόν του, που παραμένει κρυμμένο σε σκοτεινές γωνίες του μυαλού του. Να αντιμετωπίσει την διαφθορά τη λευκής αστυνομίας. Τις κόντρες των νέων γκάγκστερ που αντικαθιστούν στα ίδια στέκια τους παλιούς και εκσυγχρονίζονται, την μαχητικότητα των μαύρων πανθήρων που συμμαχούν με τον ντόπιο υπόκοσμο για να κερδίσουν την δική τους ανεξαρτησία και ύπαρξη. Κάπου εκεί ο ευυπόληπτος Κάρνει, θα προδώσει και θα προδοθεί. Θα δεχτεί χτυπήματα και θα εξοντώσει με τελικό αντίτιμο την ελευθερία του και δύο εισιτήρια για τους Τζάκσον Φαιβ στο Μαντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, σε ένα κόσμο που αλλάζει, αλλά οι βασικές αρχές της παρανομίας παραμένουν ίδιες. https://issuu.com/ikarosbooks/docs/9789605726263 Η δεύτερη ιστορία έχει έντονο το άρωμα ταινιών Blaxploitation, ελαφριού πορνό με τον Κάρνει να εμπλέκετε μαζί με τον αιώνιο σύντροφο στις παρανομίες, πρώτα του πατέρα του και μετέπειτα δικό του, τον Πέπερ, σε ένα γαϊτανάκι, εξαφανίσεων , ανατροπών , ναρκωτικών και καυγάδων συμμοριών. Η επιβίωση θα είναι σκληρή και αποφασιστική σαν τις πράξεις του Πέπερ, που αναπολεί τα παλιά χρόνια όταν όλα ήταν άσπρο και μαύρο, αλλά συνεχίζει να ζει με τη μέση του που πονά και τον αναγκάζει να φορά πλέον αθλητικά παπούτσια γιατί χρειάζεται άνεση, κάνοντας πράξη το ρητό του, όπου δεν πίπτει λόγος , πίπτει ράβδος. Στη τρίτη ιστορία, το Χάρλεμ και η Νέα Υόρκη στη δεκαετία του 80 φυλλορροούν, σαν μια πόλη ερείπιο. Φωτιές για να εισπραχτούν ασφάλειες, με θύματα παιδιά και άστεγους. Ο κόσμος της Λέσχης Δουμάς του Κάρνει, κρυμμένος στο νεοκλασικό του οίκημα, έδρα της Λέσχης,, που τον προστατεύει από τις οσμές της σήψης των ίδιων των ομοφύλων τους. Ο ανερχόμενος δικηγόρος Αλεξάντερ, διεκδικεί μια θέση στις δημοτικές αρχές ευαγγελιζόμενος το καλό του Χάρλεμ και ταυτόχρονα διεκδικεί έμμεσα τη γυναίκα του Ρει, έναν παλιό έρωτα που έχασε εξαιτίας του παρείσακτου. Μια πυρκαγιά που θα οδηγήσει ένα μικρό παιδί στην εντατική θα κινητοποιήσει τον Κάρνει, τον Πέπερ και μαζί τους θα ανάψει την φλόγα που θα συμπαρασύρει εμπρηστές, νεόκοπους πολιτικούς, μικρογκάγκστερ, σε ένα παιχνίδι φθοράς και καταστροφής. Ο Κάρνει θα δει την ζωή του να γίνεται στάχτη και να του απομένει μόνο η στήριξη της οικογένειας του, καθώς οι φλόγες καθαρτικές θα πάρουν μαζί τους, διεφθαρμένους πολίτικούς αλλά και μια εποχή που η μαύρη κοινότητα μπορούσε να στρουθοκαμηλίζει, αφήνοντας την πλειοψηφία της να ζει και να εργάζεται για ένα κομμάτι ψωμί, με τους νέους αφέντες να έχουν μαύρο χρώμα και θέση σε επιτροπές στέγασης του Δήμου και της πολιτείας. Ο Whitehead είναι καυστικός, εμπρηστικός και παρουσιάζει πολύ έξυπνα την αλλαγή από τα 60ς στα 70ς και 80ς. Δίχως να χαδεύει αφτιά, με κεντρικό ήρωα έναν άνθρωπο με διπλή ζωή, επιχειρηματία και οικογενειάρχη και ταυτόχρονα εκδικητικό κλεπταποδόχο, αποδέχεται το διττό του ήρωα του και δίχως ηθικολογίες μιλά για τη ζωή στο Χάρλεμ, τη ζωή που ασφυκτιά να επιβιώσει, να ανασάνει και θα κάνει τα πάντα για να το πέτυχει. Η γλώσσα του Whitehead είναι κολεγιακή, προσποιητή, προϊόν του μοντέλου της δημιουργικής γραφής, που δεν θα ενοχλήσει λευκούς και μαύρους αναγνώστες με αργκό και υπαινιγμούς περιθωρίου. Η δυναμική των ιστοριών του όμως είναι εκεί, αταλάντευτη, μοναδική ένας στροβιλοκινητήρας που ανατρέπει τις ηθικές αναστολές και συνεχίζει την πορεία του προς τα εμπρός, δίχως έλεος, ψάχνοντας απεγνωσμένα το φως ή το πολύτιμο οξυγόνο αν θέλετε ή ακόμα καλύτερα μια ασφαλή διέξοδο από την φωτιά που κατατρώει τα σωθικά του Χάρλεμ, Ένα αστυνομικό μυθιστόρημά, με κοινωνικές προεκτάσεις, ρεαλισμό και τη μαγεία της εξέλιξης των ηρώων μέσα στο χρόνο, σε μονοπάτια και ιστορίες γνωριμίες στους περισσοτέρους. Αν δεν σας τρομάξει η ακαδημαϊκή ,καλοφτιαγμένη εισαγωγή, θα σας αρπάξει από το λαιμό και θα σας κάνει παρανάλωμα του πυρός η δυναμική συνέχεια, έστω και αν μερικά λάθη ,λογικά κενά στην ιστορία δικαιολογούνται από την ανάγκη να λειτουργήσει η ιστορία προς όφελος των κεντρικών ηρώων, αφήνοντας κάποιους δευτερεύοντες ήρωες να χάνονται στα αποκαΐδια της φωτιάς.

It is an honor to make this questions to one of the most important singers and thinking people of my generation (for me at least) especially since your last solo album has reassured me that the restless spirit we met in ALMIGHTY is back with a vengeance. Some of the questions were made for your first album, yet never got answered, through your fan club so let’s go at your second solo work 1. This is the second time we speak as I was the last guy interviewed you at the EMI offices in Greece for Metal Invader magazine a few years ago. Since then you got another album with them “Psycho Narco” and then silence ,what did it happened? You resurfaced last year at the DEF LEPPARDS shows as opening act on a solo-acoustic base!! And now you are back with a second solo album. Is it the band situation not attracting you anymore? I started writing some songs in 2001 that where a little bit different to The Almighty stuff mostly on acoustic guitar. The Almighty had reformed in 1999 it seemed like a good idea at the time, but the ambition and drive we had originally was lacking and I became disillusioned. I played the songs that I had written to a publisher who gave me some money to record them and this gave me the idea to make a solo record. I wanted to push myself and show that I could do something different to what everyone expected of me. I had never even thought about being a solo artist up until that point. Sometimes when I tour I take a bass player and drummer with me and we do the solo stuff electric or sometimes I just decide to go on the road with just myself and an acoustic guitar. I love the fact that I have the freedom to choose either. 2. How much has your life at the US influence you as a musician and artist in general? As nearly all my songs are written from experience, then of course the USA has an influence on me, as does anywhere I have lived. Ireland and Scotland will always have a big influence on me as that’s where I was born and spent most of my youth. I think some of the best rock n roll comes from the States and this music has always been an inspiration for me. 3. I can consider musically this album as a continuation of songs like “bandaged knees”. Do you agree? Yes. I think people are very quick to say that my solo stuff is very different from The Almighty, but I had always been writing songs in that vein , like “ Bandaged Knees’ and “Jesus Loves You…But I Don’t”. 4. Tell me a little about the musicians at the album ? How did you got involved with Joe Elliot and persuaded him to help you and with your second solo album? Or was the opposite and he got you in to recording it? Joe Elliott has been a friend of mine for a very long time. When I lived in Dublin, we lived quite close to each other. He heard the early songs I was writing and really like them. He let me use his studios to record some demos and then he offered to produce my first solo album with my other long time friend Ronan McHugh as co-producer. I was more than happy with how “Tattoos and Alibis’ my first solo album sounded that it felt like the absolute right thing to get Joe and Ronan to produce “Love Many Trust Few”. 5. There is some new elements that we didn’t expect here, some country feeling at the background and a laid back feeling in general, how did it that happens? I have always loved Johnny Cash and Steve Earle and a lot of Americana music. Going solo pretty much meant that I could fully explore these influences as much as I wanted. 6. The lyrics are giving me a sense of depression and pecimism, am I right? They are on contrast with the musical identity of the album was that on purpose? Not really. My lyrics have always been kind of full of sarcasm. I like to tell it like it is, but I am trying to be positive .Yes, it’s a crazy world out there and I am glad to be part of it. When you lie down in the dirt you get up with the fleas! 7. Songs like “guilty” are more than adult orientated rock, they are like Charles Bukowski or Raymond Carver are living through your lyrics. Has Ricky Warwick become an adult who struggle through the modern day lifestyle? Everybody has to struggle everyday and I am no different than anyone else. I can sing about what it felt like when I was 16 years old but I think it would be wrong to sing about what its like to be 16 years old in today’s world. I believe that Revolution starts in the mirror! 8.How self depicting is “Learning to fall” Very. It’s a song about going through life and taking all the shit life can throw at you. You have got to learn to fall so that when you get back up, you stand up even stronger than before. 9. How did you got involved with Sanctuary management, how can they help you with your current work, with all the problems Sanctuary has? I am NOT managed by Sanctuary management. I am managed by Mark Litten for HK Management. I record my albums then license them to whatever label I feel can do the best job and give me the best deal. Sanctuary put out “Tattoos and Alibis’ in the USA and Europe and Universal put it out in Japan. With “Love Many Trust Few” Sanctuary put it out in the US only, Townsend released it in the UK, Sleaszy Rider in Europe and WHD in Japan. Licensing deals are the best way to work for me as I retain the rights to my albums. 10 Having a contract with a Greek Label was a surprise, why, how and who was responsible for it. Also why the new album version has the “running free” cover? We got in touch with each other through the websites. I was looking for a label in Europe to release the album and Tolis who runs Sleaszy Rider offered to put it out for me. So I was more than happy to do the deal. I have always loved the song Running Free by Iron Maiden and one day I wondered what it would sound like stripped down on the acoustic guitar, I thought it sounded cool, so I recorded it. I sent the song to Steve Harris and he told me he thought it was great. So I have his blessing on it. 11. Although a lot may expect a heavy metal album, here we have a variety of sounds, that In my ears are familiar with an updated version of Neil Young, or Tom Petty with a touch of Bryan Adams.(At the vocals department). How easy was for you to get off the creative orbit of your old band and on the other hand , stay near your personal ideas without fearing that they say you will selling out, to a more “commercial “ sound It was very easy. I felt with The Almighty that at the end I wasn’t feeling it as much as I should be. I needed a new challenge. I have always written from the heart. I love music, all kinds of music and I wanted to explore all the possibilities that I hadn’t had the chance to yet. I actually found it very liberating to be solo as I could be very selfish and please myself instead of worrying about what other people in the band would think. 12. What is the reason for you releasing solo albums, now, and not lets say a few years ago when the ALMIGHTY was almost in a break when you are looking for your second guitarist? Are you going solo in the future, or a new band is among your future plans? To be honest, I didn’t release anything when The Almighty was in a break as I was dealing with some drug problems and it took me about 2 years to sort myself out. I am very happy being a solo artist and will continue to make solo records for as long as I can. I like to keep myself very busy and have lots of other projects going on, one of them being CIRCUS DIABLO. 13. You were always a rightfully angered singer, with a political point of view. At this album your lyrics are a little more abstract and have a sense of decadence and self resignation, what happened to the young angry man, has he fed up with the rock industry world? I still get angry and pissed off. I am just exploring other ways of getting my point of view out there. Sometimes one man and a guitar with something to say can be way more powerful than a band of distorted guitars with a singer screaming about nothing. 14. I want you to list me your major influences as a singer and how this influences can be heard in your singing? When we discussed in Greece last time you told me of your punk rock influences and your love to rock n roll. How did you decide to leave distortion aside this time? I still love all my punk influences and always will. I still listen to Stiff Little Fingers, The Clash, Motorhead, MC5 as well as Steve Earle, Bruce Springsteen, Tom Petty etc. I think guitars don’t necessarily have to be distorted to be powerful, I like big crunchy guitars like AC/DC. If I had used the same guitar sounds I used when I was in The Almighty then there would be no point in going solo. 15. Shall we expect any touring for the album? How difficult was for you to open solo for the Defs and their loyal audience with the album, not even at the stores? I have already been touring the album in the USA and UK. Opening up for Def Leppard was fantastic I got a great reaction at the shows I played over 170 shows opening for them. My albums where in the stores the whole time I was and have been on tour. I would like to get over to Europe later in the year. 16. What color describes Warwick’s life in our days? What Tattoo, would you have to celebrate this new album? Well blue is my favourite colour. I already have “ Love Many Trust Few” tattooed on my arm. 17. To paraphrase an old BLACK OAK ARKANSAS song , ”will electricity return to Ricky’s house sometime”? It has never left and is always welcome ! 18. What are you listening at these days? Supersuckers, The Living Things, Drive-By Truckers . 19. You told in various magazines ALMIGHTY are an old story, has the recent shows at the UK, let the sense of a reunion come in, as a lot of fans of the band like me, over here in Greece never had a chance to catch the band on stage? Those 2 Almighty shows were great, probably my personal favourite. It was the first time in 10 years that line-up had played together. It was all for a good cause as Floyd the Almighty bass player is suffering from leukaemia, so all the money went to Cancer charities. So it was a very personal and special reason to get back together for those 2 shows. As amazing as the shows were it didn’t make us feel like reforming the bans again. Although we might play live again someday, who knows ? 20. Your other project “Circus Diablo” a few details on that, is that the electric answer to our prayers? CIRCUS DIABLO features me on guitar, Billy Duffy (The Cult) on guitar, Matt Sorum (Velvet Revolver on drums) and Billy Morrison ( Camp Freddy and ex The Cult) on bass and vocals. We have just finished recording the album and it fuckin rocks. It will be out later in the year and we will probably play some shows later in the year. 21. Give me five tips for a new singer/band to become better. 1. Play from your heart.2.Rehearse as much as you can.3.Never take no for an answer.4. Learn from great established songwriters and musicians.5.Always strive to write better and better songs. 22. With whom would you like to collaborate on a next solo album if you had the chance? Bruce Springsteen. 23. How do you see the musical scene in England, with bands like DARKNESS becoming the favorites of media in our days, copying the 80s hard rock bands? I don’t really pay that much attention to it to be honest. I know what I like and that’s all that matters to me. I see music in only 2 categories… good or bad. 24. A few words for the Rock Hard readers Thanks for all the support, please check out the album. 25. Is there any case we may see you sometime on stage in Greece? I would love to come to Greece and play and hopefully I can very soon. Ricky I have waited along time to listen something new from you and once again I was more than happy with your work thanks to Amazon.com , I got it a few months ago) Please keep on writing songs, cause you and Justin Sullivan are one of the few real people left in the rock n roll industry, and sometime try to collaborate with Wayne Kramer and Hellacopters, a fan request. I WANT TO THANK YOU IN ADVANCE FOR YOUR TIME , Thanks again. You are very welcome. Thank you for your questions and I hope my answers are okay. All the best, Cheers, Ricky Warwick. H συνέντευξη δημοσιέυθηκε με την κυκλοφορία του τότε σολο άλμπουμ του, στο περιοδικό Rock Hard

Η Άγκνες, νεαρή φοιτήτρια ιστορίας, με Λιθουανική καταγωγή, γράφει τη διπλωματική της εργασία με θέμα την άνοδο των ακροδεξιών ρευμάτων στην ξενοφοβική Ισλανδία και την Ευρώπη του 21ου αιώνα. Για τις ανάγκες της έρευνας της, συναντά τον Άρνορ, έναν νεοναζί «διανοούμενο» τον οποίο ερωτεύεται, παρά τη Λιθουανοεβραϊκή της καταγωγή. Ο σύντροφός της, Όμαρ βάζει φωτιά στο σπίτι τους, όταν διαπιστώνει την απιστία της Άγκνες. Θα μπορούσε να είναι ένα συνηθισμένο ερωτικό τρίγωνο, για κάποιους ίσως προκλητικό (Εβραία συνάπτει ερωτική σχέση με νεοναζί). Το «Illska» (“Το Κακό” ) είναι, κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα βιβλίο, στο οποίο η συλλογική μαρτυρία, διασταυρώνεται με την προσωπική. Ο χρόνος στρεβλώνεται ανάμεσα στη σκοτεινή δεκαετία του 40, αυτή των προγόνων και την δεκαετία του 2000 των απογόνων. Το βιβλίο, με τη μορφή των παράλληλων χρονικά ιστοριών, κάνει μια βουτιά στην ιστορική μνήμη, στην κατάκτηση της Λιθουανίας από τους Γερμανούς. Τέμνει ανελέητα και εις βάθος τη μαζική εξόντωση των Εβραίων της χώρας. Την παρουσιάζει, δίχως ωραιοποιήσεις και ιστορίες ηθικών διλλημάτων και ηθικού θάρρους. Μια γενοκτονία που διεξάγεται με την ενεργό συνεργασία μερίδας του ντόπιου πληθυσμού και την ανοχή των υπολοίπων. Οι πρώην συνεργάτες και φίλοι, γείτονες, που γίνονται ξένοι εν μια νυκτί και αργότερα αμείλικτοι εχθροί. Το μίσος που ξεχειλίζει, ανούσιο και αναίτιο, με τους νέους ισχυρούς να εκδικούνται, απολαμβάνοντας την εξουσία, εντυπωσιάζοντας με την σκληρότητα τους και τους ίδιους τους ηθικούς αυτουργούς, τους Γερμανούς. Η αδυναμία των απλών ανθρώπων, να αντιδράσουν μπροστά στην λαίλαπα των αντισημιτών χούλιγκαν, που ευτελίζουν έννοιες όπως η ζωή και τα γηρατειά και πάνω από όλα την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Μια ιστορία που τοποθετείται σε δύο χωροχρονικές περιόδους, στο σήμερα και το αδιέξοδο του έρωτα της Άγκνες με τον νεοναζί, που εξωθεί τον μειλίχιο σύντροφο της στο να γίνει εμπρηστής και λαθραίος παρατηρητής της οικογενειακής του ζωής, ακόμα και στο ίδιο του το σπίτι. Η αδυναμία ενός άνδρα να ορίσει την ζωή του και το ανάστημα του. Ο εκφυλισμός της σύγχρονης Δυτικής κοινωνίας, με την μαλθακότητα και τον πολιτικό κορρεκτιβισμό (πολιτική ορθότητα (?)), να ευνουχίζουν το δικαίωμα στην ελεύθερη βούληση και τον σεβασμό στις προσωπικές αξίες. Η οδύσσεια του Όμαρ, διασχίζοντας την Ευρώπη μέχρι τη Λιθουανία, το ταξίδι του ακολουθώντας τα βήματα της φίλης του, σε τόπους μαρτυρίου. Η συνειδητοποίηση, της συλλογικής ευθύνης του χθες, που έχει μετατρέψει τον Ευρωπαίο του σήμερα σε σκλάβο της ευμάρειας και αρνητή, της επιθυμίας για συνύπαρξη, με όρια. Σε μια Ευρώπη, που για να μην κατηγορηθεί ως βίαια και σοβινιστική, αφήνει τα κόμματα των άκρων, τις συμπεριφορές των φανατικών, πολιτικά ή θρησκευτικά να την οδηγούν και τους μετριοπαθείς να ασφυκτιούν και να οδηγούνται στην φυγή ή την σφαγή. Η άλλη περίοδος αφορά την Λιθουανία του ΒΠΠ, την εξόντωση της ακμάζουσας Εβραϊκής κοινότητας, από τους χθεσινούς της γείτονες. Το κακό, κρύβεται μέσα μας, δίπλα μας και απλώνει τα πλοκάμια του αθόρυβα, αφήνοντας μας άφωνους, με τον δυναμισμό και την επεκτατικότητα του και πάνω από όλα την ανηθικότητα του. Η βία του Β’ ΠΠ, οι νεοναζί του σήμερα και η πίστη των Ισλανδών στον Εθνικιστικό εγωκεντρισμό τους, δίνουν τον τόνο σε ένα μυθιστόρημα, με διαφορετικές ιστορίες που εμπλουτίζουν οι συνεχείς αναφορές-γέφυρες του συγγραφέα στο Ολοκαύτωμα και τους μοντέρνους αρνητές του, κάνοντας την ανάγνωση, δύσβατη αλλά γεμάτη μικρές στιγμές απόλαυσης για όσους εντρυφήσουν στο πεσιμιστικό, μισανθρωπικό ύφος του δουλεμένου αυτού βιβλίου. Γεμάτο ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, διεγείρει το μυαλό, αλλά ποτέ δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση των ηθικολογικών απαντήσεων. Διαβάζεται συνοδεία Jello Biafra and the DOA- Full metal jack off

Official music video for "Don't Leave Me in the Dark" featuring the legendary Lita Ford, from the new Ricky Warwick album Blood Ties, out 14th March 2025. Pre-order now at https://www.earache.com/rickywarwick Follow Ricky Warwick online: YouTube: @‪@RickyWarwick‬ Facebook: / rickywarwickofficial Instagram: / rickywarwickofficial Twitter/X: https://x.com/rickywarwick Spotify: https://open.spotify.com/artist/5W7mx... #RickyWarwick #BloodTies #LitaFord